SIMON DE MONTFÒRT, CAVALIÈR DEL NÒRD
Francesc Sangar.- Simon de Montfòrt es un dels protagonistas de la Crosada contra los Albigeses e la siá image depend clarament del costat que parle. Pels catolics franceses de l’epòca foguèt un grand cresent e defensor de la fe e la Glèisa, qu’ajudèt a suprimir l’eretgia catara qu’èra implantada a las tèrras occitanas.
Pel costat occitan, Simon de Montfòrt foguèt un fanatic catolic qu’amb la desencusa de condusir la Crosada contra los Bons Òmes, volguèt s’apropriar tanben de tèrras e privilègis a las tèrras occitanas, en portant una campanha sanguinària e crusèla per aquelas regions.
E s’analisam la siá figura, devèm reconéisser la siá religiositat, las siás grandas qualitats militaras, la siá disciplina, la fidelitat a la siá molhèr (pas abituala als cavalièrs de l’epòca), mas tanben la siá cruseltat, e mai que lo sieu comportament èra pas estranh entre los nòbles e cavalièrs contemporanèus.
Nascut entre los ans 1150 e 1160, e mai se qualques istorians considèran que benlèu après 1165, èra filh d’una familha nòbla normanda de barons, l’Ostal de Montfort-l’Amaury que possedissiá lo comtat anglés de Leicester e de pichonas possessions a l’Illa-de-França, que se trobavan al mièg de las luchas entre lo rei de França e lo rei d’Anglatèrra. Malgrat qu’aquelas possessions francesas èran redusidas, avián una importància estrategica, en se situar al mièg de la rota entre Chartres e París. E mai que lo sieu fèu a l’Illa-de-França aperteniá al reialme francés, lo rei d’Anglatèrra èra lo pòrti de Normandia tanben, e doncas, tanben senhor dels nòbles normands.
Pròche al rei
Simon e los sieus fraires decidiguèron las siás posicions en aquela disputa après la mòrt del sieu paire Simon III l’an 1181. E del temps que lo sieu fraire grand Amaury IV (filh del primièr matrimòni del paire) se declarèt fisèl al rei Ricard I d’Anglatèrra, Simon e lo sieu fraire pichon Guiu (filhs del segond matrimòni del paire) mantenguèron la fidelitat al sobeiran francés Felip II August. Simon conservèt las possessions que los Montfòrt avián a França, e mai qu’aiçò significava pèrdre lo contraròtle del comtat a Leicester a Anglatèrra, eiretat de la part de la siá maire Amicia de Leicester.
D’aquela fidelitat al rei Felip II August de França, per la siá collaboracion amb la corona francesa en divèrses afrontaments amb Anglatèrra e los sieus aliats (coma per exemple, al combat d’Aumale), e per lo sieu maridatge amb Alix de Montmorency l’an 1190 (amb qui aguèt sèt filhs), emparentada amb lo linhatge reial francés, Simon venguèt un nòble fòrça ligat a la monarquia. Lo meteis monarca francés lo convertiguèt en lo sieu conselhièr l’an 1202 e lo sieu conhat Mathieu II de Montmorency venguèt conestable del rei.
Lo sieu fanatisme catolic li empediguèt batalhar pendent la Quatrena Crosada, promoguda pel Papa Innocenci III l’an 1201 e destinada a atacar Egipte, quand los crosats decidiguèron atacar lo pòrt crestian de Zadar, segon voliá Venècia. Segon los sieus paramètres morals, un catolic podiá pas atacar un autre. Amb d’autres cavalièrs, partiguèt vèrs Siria per combatre contra los musulmans amb l’intencion de defensar pels crestians lo Sant Sepulcre pendent un an. Posteriorament, Simon tornèt a l’Illa-de-França del temps que Guiu demorèt a Tèrra Santa, après se maridar amb Helvis d’Ibelin, la veusa eiretièra del Principat de Sidon pel sieu matrimòni amb Renaud de Sidon.
Simon s’aviá resistit a participar a la Quatrena Crosada per pas luchar contra d’autres crestians catolics, mas luchar contra d’erètges a las tèrras d’òc, amb la Crosada convocada pel Papa e iniciada l’an 1209, supausava pas un immoralitat, e es aicí ont mostrèt las siás barbariá e cruseltat. Segon los sieus enemics, aquel fanatisme catolic èra solament una image per amagar las siás ambicions de s’enriquir amb la Crosada contra los Albigeses.
La siá inclusion se deguèt a la recomandacion que l’abat Guiu de Vaux-Cernay faguèt al pòrti de Borgonha sus l’eleccion de Simon per dirigir la Crosada. Amb una carta escricha pel meteis pòrti, ont li sollicitava la siá participacion en escambi de grandas compensacions, l’abat Guiu visitèt Simon. Segon la version de l’abat Pierre de Vaux-Cernay, nebot de l’abat Guiu, en recebre la carta, en Simon dobriguèt un libre de salms a la siá capela d’oracions en una pagina qui que siá e lo tèxt que trobèt, explicat per l’abat, lo convenquèt a participar: “Dieu als sieus àngels donarà manament perque te garden en totes lors camins e sus las mans te sostendràn, foguèsse pas que lo tieu pè empuntesse amb una pèira”.
