SIMON DE MONTFÒRT, CAVALIÈR DEL NÒRD (e 2)

Francesc Sangar.- Agropat amb l’armada concentrada a Lyon, Simon comencèt un circuit sanguinari, ont nos es obligatòri citar lo chaple de Besièrs, ont gaireben tota la populacion foguèt massacrada. Après conquistèt Carcassona de forma pas onorabla.

Quand lo sieu comte Ramon Rogièr Trencavèl demandèt negociar mejançant una trèva amb los caps dels crosats, a las pòrtas de la vila, en alebant totas las nòrmas basicas de las trèvas, lo nòble occitan foguèt detengut per l’armada crosada, empresonat e moriguèt en d’estranhas circonstàncias (se supausèt totjorn qu’èra estat assassinat). Lo grand beneficiat foguèt Simon de Montfort, qui recebèt lo títol e las proprietats del vescomtat de Carcassona e del vescomtat de Besièrs, malgrat la manca d’etica en tot lo procès de conquista de la vila.

Simon IV de Monfort contunhèt lo sieu recorregut en semiant las tèrras occitanas de destruccion e mòrt. A Bram, daissèt cècs un centenat d’abitants a l’excepcion d’un, que venguèt la guida dels autres cent, e los faguèt desfilar davant la muralha de la vila de Cabaret, perque los abitants d’aquela autra vila, prenguèsson exemple e se rendèsson facilament, per paur a patir de represalhas semblablas.

A La Vaur, quatre cents erètges acabèron al lenhièr, e la molhèr del senhor, Dama Gerarda, malgrat èsser emprenhada foguèt violada per los sieus soldats en repetidas escasenças e lançada a un potz ont moriguèt.

Pendent la fin de 1212 a Pàmias, e per consolidar las conquistas e de domenis atenguts, Simon convoquèt una reünion de nòbles, avesques e d’autras personalitats autoctònas, per establir de nòrmas del despartiment de tèrras e fèus entre los crosats, e sul nòu govèrn del territòri. Vertadièrament, aiçò significava que la noblesa occitana acabariá en desapareissent e seriá substituida per la francesa, amb una subordinacion totala a la corona. Las tèrras d’òc daissavan de se governar mejançant la siá pròpria noblesa.

Mas lo rei de la Corona d’Aragon, Pèire, curiosament nomenat “lo Catolic” per la siá intervencion a la batalha de Las Navas de Tolosa l’an 1212, decidiguèt protegir los sieus vassals occitans de la barbariá de la Crosada. Inicialament, se volguèt arribar a un pacte matrimonial, mejançant un maridatge entre Jacme, lo filh del rei Pèire e futur Jacme I lo Conquistaire, e una filha de Simon, Amice. Mas s’arribèt pas a un acòrdi, e las armadas d’ambedós se trobèron a la vila de Murèth en setembre de 1213. E mai se lo rei Pèire aviá mai possibilitats de ganhar la batalha, la siá mòrt pendent la disputa, li donèt a Simon la victòria.

Pendent lo IV Concili del Lateran (Novembre de 1215), li foguèron reconegudas a Simon las conquistas e los títols arrancats als nòbles occitans, coma prèmi per las siás accions, justificadas totas pel “ben de la fe catolica”.

La revòlta occitana

Una revòlta de Ramon VI de Tolosa e Ramon lo Jove, lo futur Ramon VII, amb d’autres pichons nòbles occitans, li arranquèt bona part dels domenis a Simon, qui decidiguèt assetjar Tolosa. E foguèt pendent aquel sètge, que moriguèt esclafat per una pèira lançada dempuèi las muralhas de la vila, segon sembla per de femnas, lo jorn 25 de Junh de 1218. Una manièra ignominiosa de morir per un guerrièr, segon los canons de l’epòca, mas meritada segon los sieus detractors per la siá cruseltat.

Après la siá mòrt, foguèt considerat per las cronicas francesas catolicas coma un martir de la fe, digne de se convertir en sant. Dempuèi lo nòstre vejaire actual, nos cal considerar Simon IV de Montfort un guerrièr sauvatge, mas es necessari pensar qu’aquel comportament sanguinari, èra pas gaire desparièr dels autres cavalièrs de l’epòca, consequéncia fòrça còps de l’envejadura de tèrras e títols o d’un integrisme fanatic e exclusent.