SANT VINCENÇ FERRIÈR, LENGA E DIPLOMACIA 

Francesc Sangar.- Sant Vincenç Ferrièr es considerat coma un dels predicadors mai importants e influents de l’istòria del Cristianisme. Nascut a Valéncia l’an 1350, demostrèt lèu la siá intencion de consacrar la siá vida al sacerdòci, mas sustot a la predicacion, e dintrèt en l’òrdre dels Dominicans.

Èran de tempses complicats per la Cristiandat. Lo Cisma d’Occident aviá provocat fòrça tensions dins la Glèisa Catolica, amb l’existéncia de dos Papas, un d’eles que demorava a Avinhon, en Occitània. Mas aquela division tanben se tradusissiá al domeni politic. Los desparièrs monarcas crestians apiejavan a qualqu’un dels dos Papas segon lors pròpris interèsses particulars.

Sant Vincenç Ferrièr coneguèt a la cort del rei d’Aragon, Pèire lo Ceremoniós, al cardenal Pedro Martínez de Luna, legat pontifici de Clamenç VII, primièr “Papa d’Avinhon”. Aprés, lo meteis Pedro Martínez de Luna venguèt l’an 1394, segond Papa d’Avinhon amb lo nom de Beneset XIII, e Sant Vincenç Ferrièr apiegèt las siás pretensions. Coma gratitud, Beneset XIII nomenèt lo sacerdòt valencian coma lo sieu confessaire e conselhièr personal, mas refusèt la carga de cardenal.

Un predicador valencian

Sant Vincenç Ferrièr pretenguèt luchar contra lo cisma catolic, en assajant de sarrar las posicions dels dos Papas existents, mas los interèsses personals e diplomatics èran fòrça importants, e fracassèt en l’assag. Aquela desbranda provoquèt que demandèsse a Beneset XIII que renoncièsse a la carga de Papa, e aquela sollicitud prejudicièt las relacions entre Beneset XIII e Sant Vincenç Ferrièr.

Intervenguèt tanben activament al Compromís de Casp l’an 1412, qu’autregèt lo tròn dels estats de la Corona d’Aragon a Ferrand  d’Antequera (lo sieu candidat) de la dinastia castelhana dels Trastamara.

Mas, sustot, Sant Vincenç Ferrièr atenguèt una granda reputacion arreu de l’Euròpa crestiana catolica per las siás predicacions. Cossí podiá transmetre lo sieu messatge per païses tan desparièrs e amb lengas divèrsas? Primièrament, èra un grand comunicador, mas qu’utilizava constantament los gèstes, las onomatopèias… qu’apiejavan e provocavan que lo public assistent poguèsse comprene lo significat de las frasas.

Mas Sant Vincenç Ferrièr parlava en valencian, en una epòca que las diferéncias entre las desparièras modalitats de la lenga catalana e valenciana èran fòrça mai redusidas. E devèm pas desbrembar que lo catalan e l’occitan èran tanben fòrça mai prèps qu’uèi, tant en lo lexic coma en la prononciacion. E que la lenga occitana contunhava de manténer un prestigi, per la qualitat de la siá literatura trobadorenca, que provocava que foguèsse una lenga fòrça coneguda arreu d’Euròpa.

Vertadièrament, l’utilizacion de la siá pròpria lenga coma  valencian foguèt una arma decisiva en lo succès de las siás predicacions. Un bon messatge que deuriam remembrar uèi: renonciar pas jamai a la lenga nòstra .