LA CARCASSONA MEDIEVALA

Francesc Sangar.- L’istòria medievala de la vila de Carcassona es ligada totjorn als bons òmes, mas pendent l’edat medievala i aguèron tanben d’autres eveniments qu’aguèron pas relacion amb la crosada contra los bons òmes. Carcassona existiguèt pendent l’epòca romana, e foguèt conquistada pels visigòts. En aqueles ans violents e conflictius, fòrça aluenhats de la “Pax Romana”, aquel pòble germanic fortifiquèt la vila amb de nòvas muralhas. Aquela nòva defensa foguèt fòrça utila per suportar de nòus atacs, coma los produsits per un autre pòble germanic, los francs.

Fin finala, los musulmans omèias ocupèron la vila l’an 725, dirigits pel general Ambiza, après la conquista de la Peninsula Iberica, mas la preséncia dels sarrasins foguèt brèva, perque Pepín lo Brèu los expulsèt l’an 759, e cediguèt lo govèrn e la defensa de la vila a Bellon, en seguint los paramètres feudals. Lo nòble Bellon foguèt lo creador de la dinastia dels comtes de Carcassona, qu’estendèt la siá influéncia pels territòris vesins. Lo meteis ostal dels comtes de Barcelona provenguèt de Carcassona.

L’an 1067, la dinastia dels Trencavèlh atenguèt lo poder de la vila, après lo maridatge de Raimon Bernat Trencavèlh amb Ermengarda, sòrre de Rogièr, lo darrièr comte de Carcassona. Los Trencavèlh possedissián los vescomtats d’Albi e Nimes (l’acumulacion de territòris mejançant lo matrimòni èra fòrça abituala pendent lo periòde feudal). Los Trencavèlh mantenguèron una politica d’equilibres entre lors desparièrs vesins, en mantenent una màger relacion amb lo grand Comtat de Tolosa, o amb lo Comtat de Barcelona e la Corona d’Aragon, segon l’epòca.

Jol mandat dels Trencavèlh foguèron bastits lo castèl comtal e la Basilica de Sent Nazari. E se produsiguèt la Crosada contra los Catars, qu’acabèt amb lo govèrn dels Trencavèlh a la vila. Conquistada Carcassona, e empresonat e mòrt lo comte Raimon Rogièr Trencavèlh, lo govèrn de la vila foguèt traspassat a Simon de Montfòrt, lo nòble que comandava las tropas de l’armada croata. Mas los Trencavèlh se rendèron pas e l’an 1240, Raimon Rogièr II, filh del darrièr comte de la siá familha, provoquèt una revòlta dins la vila, que fracassèt. L’an 1247 la monarquia francesa atenguèt lo contraròtle dirècte de Carcassona. Los Trencavèlh renoncièron definitivament a Carcassona e lo rei Loís IX perdonèt totes los participants a la revòlta.

Un perdon real amb de condicions

Mas aquel perdon implicava una condicion, la populacion “rebèla” deviá s’establir a l’autre costat del riu, e nasquèt aital la nòva Carcassona o Bastida de Sant Loís. Progressivament, la nòva vila atenguèt superar la vièlha al domeni economic, e ongan, i vivon gaireben totes los abitants de Carcassona, del temps que la Ciutat Vièlha s’a mantenguda coma un monument. La Bastida èra governada d’una manièra similara a las vilas de la Bassa Edat Medievala. Lo govèrn de la vila èra exercit per un Consolat, format de sièis membres. E Carcassona gaudiguèt d’un grand desvolopament economic, mercés a la produccion de lana de las vegadas de las Corbièras e la Montanha Negra, e qu’èra exportada fins a l’autra extrèma de la Mediterranèa.

Coma tota Euròpa, la Pèsta Negra produsiguèt una granda descenduda demografica, que triguèt fòrça decènnis a se recuperar. E la Guèrra de Cent Ans daissèt tanben un marrit remembre a Carcassona, perque l’anglés Edward de Woodstock, lo Prince Negre, de la dinastia dels Plantagenet, amb la siá politica de destruccion a las tèrras que “visitava” pendent lo conflicte, destrusiguèt la Bastida de Sant Loís, mas respectèt la Ciutat Vièlha. Una fortificacion coma aquela deviá pas èsser demolida; benlèu qualque jorn la podiá aver de besonh.

Per acabar aquel recorregut per la Carcassona medievala, existís una legenda segurament falsa, sus l’origina del nom de la vila. Quand Carcassona èra musulmana, la vila èra governada per la Dama Carcas, mas l’emperaire Carlesmanhe voliá conquistar la vila. L’emperaire assetgèt Carcassona, mas quand la noiridura gaireben èra finida, la Dama Carcas comandèt lançar de las muralhas un pòrc fòrça gras, perque los carolingians pensèsson que dins de la vila i aviá pas escassetat de noirituda.

En pensant qu’avián pas possibilitats de ganhar lo sètge, Carlesmanhe e lors soldats partiguèron, del temps que las campanas de la vila sonavan, e un soldat diguèt a l’emperaire, “Dama Carcas te sona”, e sorgiguèt aital lo nom de Carcassona. La legenda es falsa, mas l’importància de Carcassona en l’epòca medievala es vertadièra, e mantenguèt un important nom en l’istòria medievala.