TEOBALD I, COMTE DE BAR

CAM.- Quora parlam de la crosada contra los bonsòmes (tanben sonats catàrs) de 1209 en Occitània, la majoritat avèm lèu un nom al cap; Simon de Monfòrt. Pasmens, aqueste foguèt pas l’unic dirigent de l’armada crosada francesa facha per divèrsas pichonèlas armadas feudalas que seguissián lo crit papal. Teobald I de Bar ne foguèt tanben un dels mai nauts dirigents. E cambièt de vejaire pendent la meteissa crosada.

Plusors documents escrichs de l’epòca parlèron de Teobald I – la Chronica Albrici Monachi o la Genealogica ex Stirpe Sancti dont d’autras-. Lo comte de Bar que partecipèt a la crosada de 1209 al costat de Simon de Monfòrt, nasquèt en l’an 1158 e moriguèt plan jove, en 1214.

Teobald foguèt lo segond filh del comte de Bar Renald I e devia èsser estat jamai l’eiretièr d’aquel comtat francés septentrional pr’amor que lo sieu fraire Enric I venguèt lo comte de Bar aprés la mòrt del sieu paire en 1170. Pasmens, coma segond filh del comte de Bar Teobald recebèt las senhoriás de Briey, Stenay e Longwy.

Ambedós fraires decidiguèron se n’anar al Pròche Orient amb los crosats pendent la tresena crosada. Totun, lo comte de Bar aguèt brica d’astre ailà pr’amor que moriguèt pendent lo sètge de Sant Joan d’Acre en 1191. Foguèt alavetz quand Teobald recebèt lo comtat de Bar e se’n tornèt a Euròpa. Ailà, la primièra causa que faguèt foguèt se divorciar de la sieuna segonda femna e maridar en 1195 Ermessenda de Luxemborg, amb la tòca d’aquerir lo gran comtat de Luxemborg. Un prètzfach qu’atenhèt. Pasmens, la sieuna demanda provoquèt una guèrra contra Felip de Namur e Baldoin, lo sieu fraire, e comte de Flandra. Poguèt pas veire reconeguda la sieuna voluntat fins a l’an 1199 amb la patz de Dinant.

Participacion en la crosada de 1209

Se sap pas se aquò entraïnèt dirèctament la marcha de Teobald I a Occitània en 1209. Sonque es conegut qu’a l’epòca èra estat excomunicat pel Papa, benlèu pr’amor d’aquela guèrra contra los de Namur e los de Flandra. E, malgrat que participèt plan amb una granda armada al costat de Simon de Monfòrt e encara d’autres senhors feudals franceses e imperials en la lucha contra los occitans (bonsòmes o pas) decidiguèt abandonar la crosada lèu lèu.

Qualcunas fònts escrichas gaireben contemporanèas afirman que foguèt brica d’acòrd amb l’ataca amb de cavalariá de l’armada crosada contra lo comtat de Fois e la sieuna populacion –benlèu pr’amor que i avián mai mòrts demest los catolics qu’entre los bonsòmes -. Lo prètzfach es desconegut encara uèi lo jorn, mas ne podem conéisser la resulta: en 1211 decidís se desseparar de l’armada crosada pr’amor qu’a pas lo meteis vejaire que Monfòrt. E se’n tornèt al comtat de Bar.

La darrièra estapa de la biografia de Teobald I foguèt, ça que la, plan brèva, car Teobald I moriguèt en l’an 1214. Tot lo trabalh fach per espandir lo comtat moriguèt amb el, car los comtats de Bar e de Luxemborg venguèron tornarmai a èsser desseparats. Son filh Enric venguèt comte de Bar aprés Teobald, mas Luxemborg demorèt en mans de la sieuna femna Ermessenda, que maridariá puèi Valeran III de Limborg e que seriá lo nòu comte de Luxemborg. Un fach plan abitual a l’epòca medievala, malgrat la voluntat de Teobald I, comte de Bar e naut dirigent crosat fins a 1211.