L’ARMADA CONTRA LOS ALBIGESES (2)

Francesc Sangar.- Coma totas las crosadas, la noblesa, acompanhada de las siás armadas particularas, dirigidas per de sergents e integradas per de cavalièrs, de portaires de bloquièrs…totes eles vassals de lors fèus, dirigissiá l’armada. Poiriam pensar que totes los nòbles aderits a la crosada èran originaris de las tèrras d’oïl, mas tanben s’i amassèron nòbles de las tèrras d’òc.

Entre totes aqueles nòbles, aperaquí de cinc cents, trobam lo pòrti Odon III de Borgonha, lo comte Hervé IV de Donzy, lo comte de Saint Pol Gaucher de Chatillon, Pierre de Courtenay, Thibaud de Bar, Guichard de Beaujeu, Gauthier de Joigny, Guy de Lévis, lo senescal d’Anjou Guillaume de Rocher, Azemar de Peitieus, lo vescomte d’Andusa, los comtes d’Auvèrnhe, e començada la Crosada qualques nòbles occitans, en veire la barbariá de l’armada crosada, s’apondèt als agressors.

Una tòca singulara

Qué cercavan los nòbles participants? Podèm pas dobtar que volián aver de compensacions economicas de la siá participacion, coma de tèrras, de castèls o de títols, sustot los nòbles paures o sens de possessions. O los nòbles occitans participants, per paur de pèrdre lors possessions o amb desir de poder recebre las tèrras dels autres nòbles occitans qu’avián aculhit e defendut d’erètges. Mas se movián tanben fòrça d’eles per de conviccions religiosas. Lo meteis Simon de Montfòrt n’es un exemple evident.

I anèron tanben fòrça membres importants de la glèisa catolica, coma los arquevesques de Sens, Rouen, Reims e los avesques de Nevers, Bayeux, Lisieux, Chartres e Autan, entre d’autres. E en lo cas eclesiastic, i aviá pas de diferéncias entre lo nòrd e lo sud, perque tot l’estament catolic voliá maselar l’”eretgia”. L’arquevesque de Bordèu o los avesques de Clarmont e d’Agen acompanhèron tanben los crosats. E fòrça capelans del ”bas clergat” faguèron partida tanben del cortègi.

Los mercenaris, nomenats “routiers” o “ribalds”, èran contractats e se movián pas per de principis religioses, mas per lo prèmi obtengut mejançant lo sacatge de las vilas ocupadas. Avián convertit la guèrra en un mestièr e qualqunes d’eles se fasián acompanhar de lors familhas. Acostumavan a mostrar una cruseltat fòrça mai ennautida, e l’assassinat e la violacion èran de procediments abituals en lors accions. Èran originaris de fòrça reialmes e territòris europèus coma Aragon, Navarra, Brabant e las tèrras d’oïl, entre autres.

Fin finala, los òmes del “póble bas”, qu’èran los piègers armats, abitualament combatián pas e èran los encargats de transportar totes los objèctes qu’integravan lo campament, amb d’armas, de tendas de campanha, de neuridura…Aqueles òmes paures sabián que las possibilitats d’obténer de grandas compensacions èran redusidas, e se movián abitualament per de conviccions religiosas.

En aquelas mobilizacions èran tanben presentas de femnas per cosinar, cóser, ruscar la ròba… e tanben trobam prostituidas. Sens desbrembar las atrocitats que los crosats cometèsson en lo sieu sanguinari periple, avèm pas de desbrembar tanben que la preséncia d’aquela armada significava un caòs per las vilas per ont passavan, perqué los abitants devián provesir de noiridura als soldats. E los abuses de tota sòrta èran comuns entre la populacion civila. Vertadièrament, lo pas d’un cortègi militar d’aquelas caracteristicas èra un prètzfach plan dangierós per quina vila que  se trobèsse al lo sieu camin.

Las tacticas e las armas utilizadas en los desparièrs conflictes medievals cambièt pas e l’ais fondamental de l’armada èra la cavalariá, fòrça mai efectiva en l’atac. Los cavalièrs èran acompanhats (e protegits) amb estrechas filas ont los cavalièrs mens protegits se situavan davant, seguits pels vassals amb d’armadura e los sergents. Èra fòrça important que l’infantariá e la cavalariá foguèsson coordinadas. L’infantariá iniciava l’ataca, en preparant lo terren per l’atac de la cavalariá.

Las armas utilizadas emplegavan coma material basic l’acièr. Entre las armas personalas dels cavalièrs, trobam basicament las espasas, los bloquièrs, los aubèrcs, las coirassas, los gantelets, los hèumes e las lanças. Las nomenadas “espasas francas” dispausavan de grand prestigi per lor efectivitat. Las balèstas e los arcs èran emplegats per atacar de luènh, e afeblir l’enemic abans de dintrar en lo combat dirècte. En lo cas dels sètges èran d’una importància principala.

Mas la Crosada contra los Albigeses, se basèt en un conflicte de sètges de vilas e castèls, malgrat qualquuna batalha coma la de Murèth l’an 1213. Aiçò provocava que los agressors comptèsson amb una arma de mai: la manca de neurituda e d’aiga per la populacion assetjada. Mas tanben l’orografia complicada del terren, sustot en lo cas de las fortalesas podiá ajudar los assetjats.

Las armas per ganhar un sètge èran importantas: coma los ponts d’assaut,  los escalièrs, los trabucs… Mas foguèt fòrça utilizada la catapulta, que lançava de projectils sus las tòcas a una granda distància, en creant de grandas estrossejas. Tota una armada preparada per començar lo combat e desencadenar una granda tragèdia a las tèrras d’òc.