DUQUESSA D’AQUITÀNIA E REINA D’ANGLATÈRRA
Christian Andreu.- Alienòr d’Aquitània es estada e es encara uèi lo jorn una de las figuras istoricas mai importantas de l’edat medievala occitana. En 1137 maridèt Loís VII , que devia èsser rei de França, mas quinze ans après, e un còp aguèt l’anullacion matrimoniala eclesiastica, poguèt tornar se maridar amb Enric Plantagenet, rei d’Anglatèrra. Amb aquò los territòris d’Elienòr d’Aquitània – Aquitània e Lemosin – foguèron amassats amb los territòris angleses – Irlanda, Anglatèrra, Normandia, Bretanha, Maine e Anjou- e lo rei anglés foguèt un dels monarcas mai poderoses de la sieuna epòca.
Lo reiaume d’Enric II d’Anglatèrra e d’Elienòr d’Aquitània foguèt un dels mai decisius dins lo desvolopament cultural e social d’Euròpa tota. Amb eles los cambis politics feudals anèron plan lèu e lo comèrci s’espandiguèt fins a de luòcs ont abans jamai èra arribat. Los trobadors en lenga occitana – lemosina èra lo nom qu’aviá en l’epòca – visitèron totes los reiaumes europèus e la lenga e cultura occitanas aguèron una edat d’aur. La femna trobèt tanben un luòc idealizat dins lo pensament dels òmes mercés als trobadors que tornariá pas trobar benlèu fins al sègle XX.
Un caractèr fòrt
Coma reina foguèt una femna sensuala e tanben apassionanta. Foguèt totjorn independenta fins al ponch d’ajudar amb las armas los sieus filhs en la lucha qu’avián contra lo paire. Pr’aquò foguèt empresonada pendent ans. La societat ont demorèt comprenguèt pas totjorn lo sieu caractèr e diguèron qu’aviá d’aimants en mai d’una ocasion. Mas cal remembrar que la majoritat de cronicaires de l’epòca èran d’òmes que volguèron pas veire que foguèt una femna culta, polida e intelligenta. Pr’aquò diguèron que foguèt orgulhosa e diabolica, coma totas las femnas de l’epòca.
Maugrat aquò, Elienòr d’Aquitània volguèt desvolopar las legendas del rei Artús e los mites d’aqueste rei : la reina Genèva, lo sorcier Merlin, la vila de Camelot, etc. Amb aquò ela e Enric II legitimèron lo sieu poder en Normandia e Anglatèrra. L’origina de la legenda del rei Artús es plaçada en l’an 1138, quand lo cronicaire anglés Godofred de Monmouth escriguèt l’Istòria dels reis de Bretanha. Amb aqueste libre se desvolopèt lo mite del sant grasal.
Mas Elienòr luchèt amb las armas contra Enric II en conéisser qu’aqueste aviá una aimant. Après la preson perdèt dos filhs – un èra Ricard Còr de Leon – e tanben qui aviá d’èsser Enric III. La mòrt d’Enric II la laissèt soleta en la vida. Aviá perdut quand èra plan jove lo sieu pepin, lo Comte de Peitieus, lo primièr trobador de la istòria, un marit e dos filhs. Moriguèt amb 82 ans en 1204 e foguèt enterrada al costat del rei Enric en l’abadiá de Fontevraud. Après ela lo mond tornèt pas èsser cossí èra estat.
