SANT FRANCÉS D’ASSISI E LOS CATARS
Francesc Sangar.- Sant Francés d’Assisi (1182-1226), un dels sants mai importants de la Glèisa Catolica, coïncidiguèt a l’epòca e la geografia amb l’eretgia catara. “Il Poverello d’Assisi” foguèt contemporanèu dels primièrs ans de la Crosada contra los Bons Òmes iniciada l’an 1209. La meteissa vila d’Assisi esculhiguèt coma “podestà” (coma governant de la vila) un catar, e mai se Assisi aperteniá als domenis dirèctes del Papa de Roma. E es fòrça probable que lo meteis Francés, quand lo futur sant èra jove e aviá pas iniciada la siá vida religiosa, se sentiguèsse interessat per conéisser la siá doctrina. La siá region, èra un nuclèu important de preséncia de catars, coma tot lo nòrd de la Peninsula Italiana.
En fasent una primièra observacion, poiriam pensar que Sant Francés e los catars avián fòrça coïncidéncias en las siás pensadas. Una clara volontat de viure en la pauretat e l’austeritat, un contacte amb la natura fòrça intens, la predicacion itineranta pels pòbles, una cèrta egalitat entre òmes e femnas, la frairesa, l’umilitat … Mas èran vertadièrament fòrça prèps en la pensada o èran posicions fòrça contràrias coma las de Sant Domenge de Guzman, vertadièr enemic dels catars ?
Una lucha pacifica
Mas vertadièrament, Sant Francés foguèt un predicaire que lutèt de manièra pacifica, contra la propagacion de la doctrina dels catars. Coma exemple, lo sant italian dobtèt pas jamai de la ierarquia eclesiastica, criticada pels catars. Sant Francés aguèt una amassada amb lo meteis Papa per explicar lo sieu projècte. E manteniá totjorn un grand respècte pels sacerdots de totes los nivèls de la Glèisa Catolica.
Pels catars lo mond ont vivèm èra estat creat pel demòni, e èra un mond imperfècte. Existissiá un autre mond, creat per Dieu, qu’èra perfièch e ont anariam après la nòstra mòrt, segon las siás idèas basadas en lo dualisme. Per Sant Francés lo nòstre mond foguèt creat per Dieu. De referéncias a de meravilhas del mond son constantas, coma l’”Imne de las Creaturas”.
Del temps que los catars repudiavan lo pròpri còrs uman, considerat coma fònt de tota mena de pecats, Sant Francés considerava lo còrs coma una bona òbra de Dieu, e mai se la corrupcion dintrava dins del còrs per fauta de las accions del meteis òme.
Los catars cresián pas en la Crotz, perque consideravan que Jèsus Crist èra estat un àngel, e aviá pas possedit un còrs mortal. Per aquel motiu podiá pas èsser estat crucificat. Per Sant Francés la crucifixion èra un eveniment indobtable. El meteis aviá començada la siá vida religiosa quand afirmèt qu’una crotz d’una glèisa prèpa a Assisi li aviá parlat, amb la demanda que “restaurèsse la siá glèisa”.
D’amassadas e de convèrsas entre Sant Francés e los catars foguèron abitualas a la Lombardia. Un còp, un catar expliquèt a Sant Francés que lo sacerdot catolic de la vila convivia amb una femna, e demandèt al futur sant cossí devián procedir. En coneissent que s’agissiá d’una ratièra per saber s’èra capable de criticar dobèrtament un sacerdot catolic, Sant Francés potonegèt las mans del capelan catolic, coma mòstra de respècte cap a la ierarquia eclesiastica.
La preséncia de personalitats coma Sant Francés o d’eretgias coma la dels catars o los valdeses per exemple mòstran una vitalitat religiosa impressionanta a l’Euròpa d’aquela epòca. E malgrat la fidelitat a la Glèisa, los franciscans foguèron tanben susvelhats e amb lo perilh d’èsser declarats eretges per la siá volontat de manténer una pauretat radicala. Mas foguèt la siá fidelitat al Papa e als dògmas essencials de la Glèisa Catolica que salvèt segurament l’òrde dels franciscans de l’illegalitat.
