LA SOCIETAT DELS BARBARS (7)
CAM.- L’union culturala de doas societats diferentas coma la barbara e la romana se mostrèt plan mai malaisida dins la vila. Los invasors coneissián pas lo nòu biais de vida roman e decidiguèron respectar e encara melhorar las institucions romanas. D’efièch, los barbars jamai podèron aufrir una alternativa a aquel tipe de via roman. Mas la segregacion sociala encara demorèt al long d’annadas e annadas pr’amor de la lei romana.
Una lei de l’an 370 enebissiá lo matrimoni mixte jos punicion de mòrt. Diferents grops socials contunhèron la lei pendent d’ans. Foguèt lo cas dels borgonheses, que cambièron pas aquela lei fins a la fin del sègle V. Tanben se debanariá çò de meteis en çò dels ostrogòts e atanplan en çò dels visigòts. La soleta societat barbara que cambièt lèu lèu aquela division sociala foguèt la dels francs, a la Gàllia del nòrd, amb l’adopcion del catolicisme. Mas per visigòts e ostrogòts demorar coma d’arrians foguèt un simbòl d’identitat dins una societat romana catolica majoritària.
Pasmens, un còp aquò cambiat, foguèt la pròpria glèisa catolica que donèt lo sosten als invasors e que provoquèt una màger fusion sociala. Lo nòu òrdre social aristocratic podiá èsser per ansin un bon supòrt a l’accion evangelizadora de la glèisa catolica. E aital podián venir los unics que podián definir la legitimitat morala e de la fe.
Lo ròtle de la femna
Quand i aguèt pas pus d’estat roman imperial, e aquò foguèt desparièr segon la region, la societat mediterranèa assajèt de tornar a l’òrdre tradicional e per aquò far la familha foguèt clau. Una familha qu’èra mai una amassada d’interesses e d’ajuda mutuala entre lors membres.
Lo pater familias contunhèt d’èsser un ròtle social decisiu. Mas tanben o foguèt lo de la femna, pr’amor que deviá èsser suenhada dins l’ostal. E aquò foguèt comun per romans mas tanben pels barbars pr’amor del matrimòni. Lo ròtle de la maire foguèt plan aimat per ambedoas societats pr’amor de la sieuna importància. La figura de la maire foguèt, per ansin, tras qu’importanta en aquela epòca. D’efièch qualcuns cercaires arribèron a afirmar que i aguèt, benlèu, una matriarcat amagat dins la nòva societat de l’epòca.
Pasmens, e en defòra de l’ostal, la situacion femenina contunhèt d’èsser marrida. Foguèt totjorn considerada coma inferiora per rapòrt a l’òme e venguèt, plusors còps, una esclava pr’amor del concubinat, la poligamia o las atacas fisicas masculinas de tota sòrta que patiguèt e patiriá encara al long de tota l’edat medievala. E la glèisa crestiana catolica sonque donèt son vejaire quand caliá salvar los principis etics crestians.
Per ansin, en aquela epòca, encara i aviá pas encara cap doctrina sacramentala sul matrimòni e çò que disiá la glèisa èra sonque acceptat per d’unes (la classe pus umila) mas pas totjorn per d’autres (la classe aristocratica), que faguèt e contunhèt de far çò que voliá per rapòrt al matrimòni.
L’aristocracia germanica invasora sonque donava seguretat als paisans se recebiá tot çò que voliá e desirava e aquò tanben inclusiá la possession de la femna se lo nòu senhor de la tèrra aital o voliá. E los òmes devián collaborar o i aviá brica de patz sociala. E aquò es una situacion que venguèt de mai en mai pròcha a l’estat d’esclavatge social femenin que coneissèm de sègles posteriors.
