DE CAVALIÈRS SENS DE NOBLESA
CAM.- Un agach prigond a l’epòca medievala – una de las edats mai longas de l’istòria de l’umanitat – entraïna sovent de qüestions que necessitan una coneissença fonza d’aquela societat medievala e que e sonque coneissèm d’un biais artificial. Alara, podèm nos demandar: los cavalièrs medievals foguèron totjorn de nòbles ? E la responsa, maugrat que susprenenta, seriá non. La majoritat dels cavalièrs medievals foguèron pas de nòbles. E aquò es brica conegut.
Segon d’istorians coma Helena Schrader, de l’Universitat d’Amborg, la noblesa medievala foguèt solament una pichona part de la cavalariá medievala. E aquò foguèt aital “pr’amor qu’èran la part mai nauta de la societat que i aguèt en aquela epòca e que solament avián sus eles lo rei o l’emperaire”. Segon aquò, foguèron pas gaires al long de tota l’epòca medievala (que durèt mai de 100 ans) e aquò entraïnèt que la majoritat de cavalièrs foguèron pas doncas de nòbles.
De proprietaris de fèus o de mercenaris
La noblesa medievala originària aguèt coma fèu un troç de tèrra balhat directament pel rei, mas apuèi 1000 annadas la majoritat dels cavalièrs avián pas cap tròç de tèrra e sovent recebián d’argent e un luòc per dormir un temps e ajudavan lo proprietari d’aquela tèrra (que òc, sovent èra un nòble). Aquò vòl dire que, sègle apuèi sègle, los cavalièrs daissèron d’èsser de nòbles e venguèron de mai en mai sonque de mercenaris que solament volián d’argent a l’ora d’anar al prat batalhièr.
Quand comencèt l’edat medievala los nòbles (atanben cavalièrs pr’amor qu’èran los solets que podián comprar un caval) foguèron atanplan los caps de l’administracion reiala a mai de plusors sectors del govèrn e la justícia. E sustot, la part pus importanta del pròpri sistèma feudal (çò es la sieuna defensa).
En mai d’aquò l’Euròpa medievala foguèt una societat tras que divèrsa pr’amor que tanben o foguèron los estats tant diferents coma Islàndia, d’estats italians coma Venècia o Florença, los comtats de Tolosa o Barcelona, lo ducat d’Aquitània, Provença, la Liga Anseatica o encara lo reialme de Jerusalèm. E los cavalièrs tanben evolucionèron d’un biais desparièr a cada luòc. L’origina foguèt, òc, aver un caval, e la quita paraula cavalièr o caballer (en occitan e catalan) o encara Ritter (en alemand), an coma origina aquela persona qu’es sus l’animal. Car lo caval foguèt totjorn l’arma mai eficaça que lo cavalièr aguèt totjorn.
Totun, amb lo temps, lo cavalièr venguèt un guerrièr sus un caval sens de noblesa (atanben èra sus lo caval son ajudant!). A mai, i aviá la cavalariá turcopola, per exemple, a l’Orient Mejan (que foguèron jamai de nòbles) o los sergents (de mercenaris a caval) dins totas las armadas. Çò qu’es vertat es que los cavalièrs, de còps, foguèron pus que guerrièrs a caval: l’ideal crestian creèt una figura d’un eròi (qu’a l’epòca dengun cresiá pas possible, totun) nomentat cavalièr, qu’aviá coma fin ajudar la societat.
Al sègle XIIen ja i aviá una majoritat de cavalièrs (qu’èran pas de nòbles) que sovent èran de mercenaris (templaris, ospitalièrs, teutonics) qu’anavan d’una armada a l’autra e d’un rei a l’autre a la recèrca d’aur. Mas qu’aguèron jamai de tèrra maugrat la desirar (aquela demorèt sonque per los nòbles).
E sonque una minoritat tras que redusida poguèt recebre de tèrra apuèi luchar pendent tota una vida per l’ideal del perfièch cavalièr qu’ajudava totjorn la sieuna societat e la fasiá avançar. Mas aqueles, qu’apuèi venguèron de nòbles, foguèron una minoritat anecdotica dins una classa sociala, la dels cavalièrs, que ja fasiá de temps qu`èran sonque de mercenaris e pro.
