RAIMON VI TRENCAVÈL E LA FIN D’UNA DINASTIA 

Francesc Sangar.- Raimon VI Trencavèl nasquèt l’an 1207, e èra filh de Raimon Rogièr Trencavèl e d’Agnès de Montpelhièr. Dos ans après, lo sieu paire moriguèt, victima d’una traïson, pendent lo sètge de Carcassona de la Crosada contra los Catars. (Vesètz l’article “Eròi e martir de la crosada“).

Coma puniment contra la familha Trencavèl per la proteccion qu’avián donat als “eretges” catars, la monarquia francesa autregèt los sieus fèus a Simon de Montfort, cap militar de la Crosada contra los Albigeses. La siá maire, Agnès de Montpelhièr signèt los documents que traspassavan los poders a Simon de Montfòrt, del temps que la veusa de Raimon Rogièr Trencavèl recebriá una renda perpetuala de tres mil sòus e la recuperacion de la siá dòt avalorada en vint-e-cinc mil sòus. Una bona compensacion economica per cedir lo domeni dels fèus del sieu defunt marit, mas desbrembam pas qu’Agnès, sens ajuda, podiá pas ensajar una autra solucion après la mòrt de Raimon Rogièr. Lo mainat, Raimon VI Trencavèl, seriá jos la proteccion del sieu oncle Raimon Rogièr de Fois.

Mas Raimon VI desirèt totjorn recuperar las tèrras qu’èran estadas fèus de la siá familha. L’an 1216, farta la populacion dels excèsses e la violéncia de Simon de Montfòrt, se revoltèt. Lo meteis Simon moriguèt davant las muralhas de Tolosa dos ans après. Lo sieu filh, Amaury de Montfòrt, volguèt cedir totes los fèus que contrarotlavan los Montfòrt a la corona francesa, mas deguèt retornar los fèus occitans a lors ancians proprietaris, incapable de resistir la viruléncia de la revòlta contra lo domeni dels Montfòrt. E Raimon VI foguèt un d’aqueles nòbles qu’atenguèron recuperar los fèus familials l’an 1224.

Mas solament dos ans après, lo meteis rei Loís VIII de França (lo futur Sant Loís de França), recuperèt lo contraròtle de Carcassona e l’an 1229 lo Tractat de Meaux-París, que voliá resòlvre totes los problèmas de sobeiranetat feudala e vassalatge als territòris occitans, despossediguèt tornarmai Raimon VI dels sieus fèus, e mai se lo Trencavèl reconeguèt pas aquelas pèrdas fins l’an 1246.

La marcha a Catalonha

Lo jove Trencavèl aviá atengut refugi a la cort dels reis d’Aragon e comtes de Barcelona. Benlèu amb l’objectiu d’aténher una melhora posicion o benlèu per la siá pròpria fe, intervenguèt en la Setena Crosada contra los musulmans l’an 1248. E dempuèi aquel moment, desconeissèm gaireben tot sus la siá vida.

Moriguèt en data desconeguda entre los ans 1263 e 1267, e amb el, la dinastia Trencavèl aviá perdut (e mai se èra pas estat la siá fauta) los sieus fèus. Lo sieu filh eretièr Rogièr III  possediguèt pas grands territòris coma los membres anteriors de la siá familha. Acabava aital lo contraròtle e lo poder d’un dels linhatges mai poderoses de l’Edat Medievala occitana, mas tanben d’autras nòblas familhas avián perdut tot lo sieu patrimòni coma resultat de la Crosada contra los Catars. Èra la fin d’un capítol de l’istòria occitana.