L’ARMADA DE LA CROSADA DE 1209 (1)
Francesc Sangar. -Èra pas la primièra Crosada convocada, mas èra la primièra de crestians contra d‘autres crestians, e que se desvolopava en territòri de l’Euròpa occidentala. La circonstància que los enemics foguèsson crestians, empediguèt que los cavalièrs templièrs, un dels mai importants òrdres militars de l’epòca, intervenguèsson en la disputa, pr’amor que lors ideals los empedissián luchar contra d‘autres crestians, encara que foguèsson estats declarats “erètges”.
Los beneficis pels participants èran semblables als d‘autras crosadas anterioras al Pròche Orient. La Glèisa catolica perdonava los pecats comeses, prometiá lo Paradís en morir, se produsissiá la l’arrèst del pagament dels deutes e credits e se repartiriá lo patrimòni dels erètges. Aqueles crosats qu’aguèsson promés anar a Tèrra Santa, podián cambiar la siá promesa per aquela autra Crosada.
Mas en aquela escasença, los crosats devián pas viatjar a travèrs de milièrs de quilomètres, en traversant la mar e lo desèrt, perque se produsiriá a la meteissa Euròpa, a paucas setmanas de viatge, e amb una climatologia fòrça mai favorabla. Devèm pensar qu’a las Crosadas a Tèrra Santa, fòrça combatents morissián pel camin pels longs viatges, la manca de neuritud, la climatologia extrèma o los atacs enemics abans d’arribar al destin.
Qui integrava l’armada de la crosada contra los albigeses?
Las chifras càmbian segon las fònts, e son entre vint mil e cinquanta mil. Guilhèm de Tudela, autor navarrés de la primièra “Canson de la Crosada”, explica qu‘“aviá vint mil cavalièrs armats de tota sòrta e mai de dos cents mil abitants de pòbles e de pageses, sens comptar los capelans e los abitants de las vilas.”. Sabèm uèi que la chifra èra fòrça inferiora, encara que la crida del Papa Innocenci III obtenguèt fòrça adesions. En aquela epòca, èra impossible mobilizar un contingent tan nombrós. Malgrat l’incertitud de la quantitat, la descripcion de Guilhèm de Tudela nos ajuda a conéisser la composicion del contingent.
Cal pensar qu’en aquel periòde existissián pas armadas organizadas, coma posteriorament. Solament los monarcas e los senhors feudals dispausavan de pichons contingents professionals, Quan començava una guèrra, s’aumentavan amb las òsts, nòvas agropacions de cavalièrs e vassals mobilizats ponctualament,
La maximala autoritat de la Crosada contra los albigeses foguèt Arnaud Almaric de Citeaux, de l’òrdre del Cister e nomentat dirèctament pel Papa. Innocenci IIIn auriá preferit que foguèsse lo meteis rei Felip IIn August de França qui dirigiguèsse las operacions, mas de divèrses motius estrategics mantenguèron inicialament lo monarca francés defòra de l’operativa.
Lo rei francés luchava al nòrd contra Anglatèrra e podiá pas dobrir una segonda linha de batalha al sud. Aquela actitud iniciala del rei Felip se deuriá tamben segurament per l’objectiu de ganhar temps e daissar clar al Papa que l’iniciativa militara seriá reiala e pas papala. E que los beneficis economics e territorials que s’atenguèsson, serián per la monarquia. D‘autres opinan que benlèu los ligams familials entre lo monarca francés e lo comte de Tolosa (èran cosins) frenèt Felip. O esperava benlèu poder veire cossí evolucionavan los eveniments. Degun podiá pas assegurar qu’aquela operacion finiguèsse amb succès. Malgrat aquela actitud, lo monarca francés enebiguèt pas als sieus nòbles anar a la Crosada. E dempuèi lo mes d’Agost de 1209, foguèt Simon de Montfort la maximala autoritat en tèrmes militars.
