L’ARMADA DE LA CROSADA DE 1209 (2)

Francesc Sangar.- Coma totas las Crosadas, la noblesa, acompanhada de las siás armadas particularas, dirigidas per sergents e integradas per de cavalièrs, de portaires de bloquièrs…totes eles vassals de lors fèus, dirigissiá l’armada. Poiriam pensar que totes los nòbles aderits a la Crosada èran originaris de las tèrras d’oïl, mas tanben s’amassèron nòbles de las tèrras d’òc.

Entre totes aqueles nòbles, aperaquí de cinc cents, trobam lo pòrti Eudes III de Bourgogne, lo comte Hervé IV de Donzy, lo comte de Saint Pol Gaucher de Chatillon, Pierre de Courtenay, Thibaud de Bar, Guichard de Beaujeu, Gauthier de Joigny, Guy de Lévis, lo senescal d’Anjou Guillaume de Rocher, Azemar de Peitieus, lo vescomte d’Andusa, los comtes d’Auvèrnhe, e un còp començada la Crosada qualcunes nòbles occitans, en veire la barbariá de l’armada crosada, s’apondèt als agressors.

Qué cercavan los nòbles participants? Podèm pas dobtar que volián obténer de compensacions economicas per lors participacions, coma de tèrras, de castèls o de títols, sustot aqueles nòbles paures o sens possessions. O los nòbles occitans participants, per paur de pèrdre las siás possessions o amb desir de poder recebre las tèrras dels autres nòbles occitans qu’avián aculhit e defendut erètges. Mas se movián tanben fòrça d’eles per conviccions religiosas. Lo meteis Simon de Montfòrt es un exemple evident.

La participacion de la Glèisa

I anèron tanben fòrça membres importants de la Glèisa catolica, coma los arquevesques de Sens, Rouen, Reims e los avesques de Nevers, Bayeux, Lisieux, Chartres e Autan. E en lo cas eclesiastic, aviá pas diferéncias entre lo nòrd e lo sud, pr’amor que tot l’estament catolic voliá maselar l’”eretgia”. L’arquevesque de Bordèu o los avesques de Clarmont e d’Agen acompanhèron tanben los crosats. E fòrça capelans del ”bas clergat” faguèron partida tanben del cortègi.

Los mercenaris, nomenats “routiers” o “ribalds”, èran contractats e se movián pas per principis religioses, mas per lo prèmi obtengut mejançant lo sacatge de las vilas ocupadas. Avián convertit la guèrra en un mestièr e qualqu’unes d’eles se fasián acompanhar de las siás familhas de manièra nomada. Acostumavan a mostrar una cruseltat fòrça mai nauta, e l’assassinat e la violacion èran de procediments abituals en lors accions. Èran originaris de fòrça reialmes e territòris europèus coma Aragon, Navarra, Brabant e las tèrras d’oïl…

Fin finala, los òmes del “pòble bas”, qu’èran los piègers armats, abitualament combatián pas e èran los encargats de menar totes los objèctes qu‘integravan lo campament, amb d‘armas, de tendas de campanha, de noiridura…Aqueles òmes paures sabián que las escasenças d’obténer de grandas compensacions èran redusidas, e se movián abitualament per de conviccions religiosas. En aquelas mobilizacions èran tanben presentas de femnas per cosinar, cóser, ruscar la roba… e tanben trobam prostituidas.

Sens desbrembar las atrocitats que los crosats cometèsson en lo sieu sanguinari periple, avèm pas de desbrembar tanben que la preséncia d’aquela armada significava un caòs per las vilas per ont passavan, pr’amor que los abitants devián provesir de noiridura als soldats. E los abuses de tota sòrta que se debanavan sovent entre la populacion civila. Vertadièrament, lo pas d’un cortègi militar d’aquelas caracteristicas èra un chaple per quina vila que siá que se trobèsse al sieu camin.

Las tacticas e las armas utilizadas en los desparièrs conflictes medievals cambièt pas al cors dels sègles e l’ais fondamental de l’armada èra la cavalariá, fòrça mai efectiva en l’ataca. Los cavalièrs èran acompanhats (e protegits) amb d‘estrechas filas ont los cavalièrs mens protegits se situavan davant, seguits pels vassals amb d‘armadura e los sergents. Èra fòrça important que l’infantariá e la cavalariá foguèssen coordinadas. L’infantariá iniciava l’ataca, en preparant lo terren per l’ataca de la cavalariá.

Las Armas utilizadas emplegavan coma material basic l’acièr. Entre las armas personalas dels cavalièrs, trobam basicament d‘espasas, de bloquièrs, d‘aubèrcs, de coirassas, de gantelets, d‘èlmes e de lanças. Las nomenadas “espasas francas” dispausavan de grand prestigi per la siá efectivitat. De balèstas e d‘arcs èran emplegats per atacar a distància, e afeblir l’enemic abans de dintrar en combat dirècte. En lo cas dels sètges èran d’una importància principala.

Mas la Crosada contra los Albigeses, se basèt en un conflicte de sètges de vilas e castèls, malgrat qualcuna batalha coma la de Murèth l’an 1213. Aquò provocava que los agressors comptèsson amb una arma mai: la manca de noiridura e aiga per la populacion assetjada. Mas tanben l’orografia complicada del terren, sustot en lo cas de las fortalesas podiá ajudar als assetjats.

La varietat d’armas per ganhar un sètge èra important: coma de ponts d’assaut, d‘escalièrs, d‘ariets que trincavan de murs e de pòrtas, de trabucs… Mas foguèt fòrça utilizada la catapulta, que lançava de projectils a una granda distància, en creant de grandas estrossejas. Tota una armada preparada per començar lo combat e desencadenar una granda tragèdia a las tèrras d’òc.