LA DEPENDÉNCIA RELIGIÓSA CATALANA

Francesc Sangar.- D‘intensas relacions enter Catalonha e Occitània pendent l’Atge Medievau son conegudas, mes un aspècte plan interessant qu’estó la dependéncia religiósa catalana cap a l’evescat occitan de Narbona pendent quasi dus sègles.

L’emperador Carlesmanhe que voló desligar la Glèisa catolica deus futurs territòris catalans de l’obediéncia a Toledo. Pendent l’epòca deu reiaume deus visigòts, aquera vila qu’èra vaduda lo “capdulh religiós” de la Peninsula Iberica, e maugrat qu’èra alavetz dens d’Al Andalós musulman qu’exerciva enqüèra aqueth protagonisme .

La tòca d’incorporar los comtats catalans a l’Empèri Carolingian tanben dens la religiom, que provoquè que la Glèisa “catalana” depéndia de Narbona, vila plan importanta pendent l’Atge Medievau entau son evescat. Mes Carlesmanhe que trobè l’oposicion de l’avesque Fèlix d’Urgelh, qui preferiva depénder de Toledo.

Las diferéncias que vienèn tanben de la posicion cap a l”adopcionisme”, ua doctrina crestiana considerada erètja e qu’èra defenuda per l’avesque d’Urgelh e entà l’avesque Elipand de Toledo. Aquera tèsi defendissiá que Jèsus, entà la soa natura umana, qu’èra solament hilh de Dieu Pair entà adopcion.

Mes los dus avesques qu’èran dens ua situacion complicada, pr’amor que l’adopcionisme estó declarat en divèrs concilis com erètge e contrari a la doctrina oficiau de la Glèisa Catolica; lo prumèr d’eths lo Segond Concili de Nicèa de l’an 787. Lo medish emperador Carlesmanhe qu’èra plan contrari a l’adopcionisme pr’amor que podèva provocar de separacions religiósas dens la societat, dens un moment qui’s volèva ua unificacion sociau totau dens Empèri.

Fin finau, la vinculacion de las diocèsis catalanas a Narbona qu’estó ua realitat . Qu’èra abituau qu’un monastèri occitan, que decidesca d‘enviar qualques deus sons monges entà fondar un aute nau monastèri a las tèrras catalanas. Los besonhs de la repoblacion deus territòris qui èran estats conquistats aus musulmans qu’èran importants e evidents.

Monastèris vassaus

Aqueths monastèris que vadèn tanben fortificacions de defensa davant possiblas atacas musulmanas. E lo navèth monastèri catalan que “” vadè vassau de l’originau occitan . E dab ua lenga comuna, lo latin, e duas lengas autan parièras com lo catalan e l’occitan, las dificultats lingüisticas n’existivan pas.

Mes de la medisha faiçon que los comtes catalans comencèn de’s separar politicament de l’Empèri Carolingian despuish la fin deu sègle Xn, las diocèsis catalanas que comencèn tanben un procès de segregacion de Narbona.

L’abat Cesari deu monastèri de Santa Cecilia de Montserrat que’s prononciè favorable ad aquera separacion . Mes n’estó pas dinc l’an 970, quan comencè aqueth procès. L’avesque Aton de Vic e lo comte Borrell IIn de Barcelona qu’atenhón que  lo Papa de Roma, Joan XIIIn, qu’accèpta l’independéncia de las diocèsis catalanas, dab la direccion deu medish avesque Aton de Vic, qui estó nommat arquevesque.