LAS PRETENSIONS DE L’EMPERAIRITZ MAUD
Francesc Sangar.- A l’Edat Mejana anglesa, i a un periòde conegut coma l'”Anarquia”; d‘ans d’una giganta inestabilitat politica e una sens fin guèrra civila. Aquela situacion comencèt quand l’an 1120, lo filh eretièr del rei Enric Ier, Guilhèm Adelin, moriguèt al naufragi del nometnat “Vaissèl Blanc”.
Lo monarca anglés aviá pas d’autres filhs masculins per eretar lo tròn. Los sieus descendents coneguts èran lo sieu filh illegitim Robert de Gloucester (los “bastards” podián pas optar a la succession) e la siá filha legitima Matilda, tanben coneguda coma Maud. La siá condicion de femna provocava que fòrça nòbles angleses considerèsson pas Maud coma possibla eretièira.
Pasmens, un nòu rei
Malgrat aquelas circonstàncias, lo rei Enric Ier decidiguèt que Maud foguèsse considerada la siá successora al tròn e obliguèt los nòbles a jurar futura fidelitat a la princessa. Fin finala, quand Enric I moriguèt l’an 1135, Estève de Bles, lo nebot del defunt monarca e cosin de Maud foguèt proclamat nòu rei d’Anglatèrra. Estève, que gaudissiá de fòrça bonas relacions amb las ierarquias eclesiasticas, recebèt la reconeissença de la Glèisa, del temps que Maud, obligada per las circonstàncias, partiguèt al continent.
Al comenament Maud èra estada maridada, en tot èsser gaireben una mainada, amb lo futur emperaire del Sant Empèri Roman Germanic, Enric Ven, amb qui aviá pas agut de filhs. Enric Ven moriguèt l’an 1225, abans de la mòrt del sieu suer e l’inici del conflicte de la succession. L’abséncia de descendéncia d’aquel primièr matrimòni provoquèt qu’eretèsse lo tròn germanic Lotari IInd, qu’aviá una granda enemistat amb Maud e lo sieu defunt marit.
Aprés Maud s’èra maridada amb lo comte Godofred de Nantas, quand Anglatèrra gaudissiá encara d’una cèrta tranquillitat, e qu’assegurariá dempuèi l’an 1130 França coma un refugi dempuèi ont Maude poiriá luchar per recuperar lo tròn ocupat pel sieu cosin Estève. Malgrat aquel segond matrimòni, Maud volguèt èsser nomentada totjorn coma “emperairitz” coma remembre dels ans del reinatge al Sant Empèri Roman Germanic del sieu primièr marit.
Los desparièrs assages militars del sieu cosin e enemic Estève e la lucha de Maud, amb l’ajuda del sieu fraire illegitim Robèrt, del sieu oncle lo rei David Ier d’Escòcia e del sieu segond marit Godofred dempuèi Normandia, per recuperar lo tròn anglés, finalizèron amb desbrandas o victòrias que paralisavan lo govèrn e creavan una granda inestabilitat politica a Anglatèrra.
A la batalha de Lincoln, l’an 1141, Estève perdèt e foguèt fach prisionièr, mas en Londres la populacion volaguèt pas que Maud foguèsse coronada reina. Aprés lo sieu fraire Robèrt foguèt tanben fach presonièr e l’emperaitriz se mostrèt d‘acòrd a cambiar Estève per Robèrt. Los ans se succedissián, e Maud s’avisèt que las siás pretensions se complicavan. Pendent lo sètge del castèl d’Oxford, deguèt fugir per sauvar la vida. Fin finala, l’emperairitz partiguèt a Normandia l’an 1148, ont lo sieu segond marit governava e preparèt lo camin pr’amor que lo sieu filh Enric (del sieu segond marit) poguèsse optar al tròn anglés.
La tranquillitat començava a arribar a Anglatèrra. E coma una paradòxa del destin, lo filh de Maud foguèt rei. Estève moriguèt sens descendéncia masculina l’an 1154; lo sieu filh Eustaci èra mòrt. Enric èra lo candidat mai pròche e venguèt lo primièr monarca anglés del nòu linhatge reial dels Plantagenèst.
