MONTSEGUR, ARA E TOTJORN
Francesc Sangar.- 16 de Març de 1244. Dos cents personas davalan del pòg de Montsegur, en cantant amb jòia, cap a un prat prèp, ont lo fuòc d’unas montanhas de lenha serà testimòni de lors execucions. Es segurament lo capítol mai mitificat de la repression contra lo Catarisme, e ongan la destinacion de la pelegrinacion de fòrça interessats pel movement dels Bons Òmes e las Bonas Femnas.
La Crosada contra los Albigeses aviá començada l’an 1209, e la persecucion s’aviá mantenguda, malgrat qu’existiguèron qualques periòdes d’una cèrta “tranquil·litat”. Dempuèi los començaments de la repression, la fortificacion de la montanha, bastida l’an 1204 pel senhor Raimon de Perelha, èra estada refugi d’”eretges” perseguits. Lo meteis avesque catar Gilabèrt de Castras, èra arribat al pòg, après la desbranda en la batalha de Murèth l’an 1213 de las tropas occitanas, catalanas e aragonesas comandadas pel rei Pèire d’Aragon (nomenat curiosament “lo Catolic”).
La conquista del castèl
Quand l’an 1242 los inquisidors catolics d’Avinhonet èran estats assassinats, qualques Bons Òmes foguèron acusats injustament (los catars podián pas aucir) e se refugièron a la montanha. Èra pas cap de secrèt que la fortificacion lotjava “eretges” e aquel incident provoquèt que las autoritats civilas e religiosas se decidiguèsson fin finala per la conquista del pòg de Montsegur. La meteissa reina de França, Blanca de Castelha, aviá comentat que “èra necessari esclafar lo cap de la sèrp”, en referéncia a la comunitat catara de Montsegur.
Dempuèi lo mes de Mai de 1243 comencèt un sètge dirigit pel senescal de Carcassona, Hugues des Arcis, mas la complicada orografia del terren convertissiá la montanha en inexpugnabla. Malgrat los atacs dels soldats la populacion del castèl resistissiá. Mas fin finala, l’escassetat de neurituds e d’aiga potabla, provoquèt la rendicion gaireben dètz meses après, lo jorn 2 de Març de 1244.
Los abitants del pòg demandèron unes quinze jorns abans de partir del castèl, probablament per se preparar per lors probablas execucions. Lo senescal ofriguèt la salvacion de la vida a aqueles “eretges” que renoncièsson a la fe catara e tornèsson a la Glèisa Catolica, mas degun acceptèt l’aufriment. Unas dos cents personas moriguèron cremadas al nomenat “Prat dels Cremats”, segon explica la tradicion. Solament qualques soldats e qualque foncionari de la fortalesa (qu’èran pas catars) salvèron la vida en esperant un jutjament civil. Pels catars la mòrt èra pas la fin, mas lo començament d’una nòva vida, liberats dels “efièches pernicioses de la vida al mond terrenal”.
Posteriorament, lo castèl venguèt proprietat de Guy II de Lévis, amic de Simon de Montfòrt, pendent los primièrs ans lo cap militar de la Crosada. Lo nòu proprietari rebastiguèt lo castèl, fòrça damatjat pels atacs del sètge. Las runas de la fortificacion actualas son pas exactament las qu’existiguèron pendent l’epòca dels Bons Òmes.
