L’ARRIBADA ESLAVA A L’EMPÈRI BIZANTIN
Michal Cukan.- La migracion de las tribús germanicas vèrs l’Empèri Roman Occidental pendent lo sègle V entraïnèt qu’una partida importanta dels eslaus se boleguèsse de sa proto-patria, localizada prèp dels paluns de Pripiat, en l’Ucraïna e Bielarussia actualas. De segur qu’una partida d’aqueles participèron en las atacas d’Atila, rei dels huns, que poguèt amassar divèrsas etnias jos son comandament quora conquistèt lo replanat panonian e inicièt son brèu reialme que s’escantilhèt pauc après de sa defacha en Chalon, l’an 451.
Apuèi la fin dels huns dins la mapa politica, lor luòc en Panònia foguèt seguit per d’avars, un ensemble de tribús d’origina desconeguda mas benlèu d’origina indo-iraniana o turca que s’amassèron e tanben barregèron amb de tribús eslavas qu’èran arribadas des de la còsta de la Mar Negra quora crosèron l’arc carpatic e lo massís boemian. Aquela marcha foguèt la darrièra fasa de la Granda Migracion dels pòbles barbars que comencèt pendent lo sègle IV.
Amb de tecnicas de guèrra qu’avián atanben los avars, los eslaus armats sustot amb de destrals comencèron una seria d’atacas al territòri bizantin a la recèrca d’aur. Dintrèron dins l’Istòria amb lo nom d’Anti, e lor pression foguèt de mai en mai fòrta pr’amor que sa marcha veniá pus sedentària dins la part mai septentrionala de l’Empèri Bizantin. Jos lo nom d’Anti lor pression venguèt mai e mai fòrta pr’amor qu’èra mai e mai una conquista definitiva de las parts mai septentrionalas de l’Empèri bizantin. Foguèt lo moment drèch pr’amor que l’emperaire Justinian èra en tot assajar la conquista de divèrsas parts d’Itàlia, Ispània e Africa e las resòrças economicas e umanas de l’Empèri demoravan flacas.
D’eslaus de mai en mai poderoses
Los eslaus e los avars lèu restaquèron dirèctament las doas vilas pus importantas de l’Empèri bizantin – Thessalonika e la quita Constantinòble, nomentada per aqueles Tzarigrad o Carihrad- la vila de l’Emperaire-. Una nòva òrsa de conquistaires arribèt de la còsta dalmata en tot far tombar divèrsas vilas de l’actuala Croàcia. La populacion romana demorèt amb los nòus abitants de la region e conservèron son culte e los nòus arribats lo culte pagan amb lor rei eslau Perun.
Los meteisses croatas èran una tribú eslava qu’aviá un nom indo-iranian, en tot soslinhar la mescla amb de nomadas dels replanats orientals. Mercés al succès de la guèrra contra los longobards, los avars poguèren conquistar atanben lo territòri que i aviá prep dels Alps orientals, ont los carantians, ancessors dels modèrns eslovens, conquistèron lor territòri en tot arribar fins la frontièra d’Itàlia del nòrd.
L’Emperaire Maurici poguèt enviar luenh lo dangièr eslau e avar mas solament pendent un temps pr’amor que la sieuna ataca al nòrd del cors central danubian foguèt una desfacha totala. Pr’aquò perdèt lo tron, quora la sieuna armada se revoltèt contra el.
Pendent lo reialme de l’emperaire bizantin Focas, los eslaus arribèron de manièra definitiva a Dalmàcia e Iliria: la sieuna preséncia èra gaire tolerada mas los bizantins volián far d’aqueles los guardias confederats de la frontièra. Totun, la majoritat dels Balcans ja èra jos lo poder real eslau pr’amor que divèrsas tribús eslavas orientalas èran ja en defòra del contraròtle imperial.
Aital poguèren participar al grand sètge de Tzarigrad en 623, quora los pèrsas pressionavan l’Empèri des d’Anatòlia. Lo plan de conquista de la vila capitèt pas maugrat que los eslaus avián pro baissèls al torn de la vila. Gaire après i aguèt una revòlta eslava contra los avars amb Samo, un mercadièr d’origina franca coma dirigent. Foguèt el que creèt un dels primièrs reialmes eslaus en l’Eslovàquia sudoccidentala. Mas lo pejor enemic de l’Empèri bizantin encara aviá d’arribar.
Pendent la segonda mitat del sègle VIIen las tribús bulgaras foguèron unidas jos lo comandament d’Asparuch e arribèron fins lo delta danubian. Ailà se barregèron d’un biais gradual amb d’eslaus locals e, fin finala, foguèron l’origina de la nacion bulgara actuala. Lors atacas a Tràcia provocarián lèu que la meteissa subrevivéncia de l’Empèri bizantin foguèsse pas segura.
