EN SUBREVIVENT LA REPRESSION

Francesc Sangar.- De manièra generala, la societat medievala condemnèt l’omosexualitat coma un dels piègers delictes qu’un cresent podiá cometre. La condemna s’apiejava en l’istòria biblica de Sodòma e Gomòrra, ont totes los abitants moriguèron jol puniment de Dieu per las siás practicas sexualas qu’èran pas consideradas “naturalas”, e en qualques cartas apostolicas. Justament, lo “delicte de la sodomia” recebiá lo sieu nom de la vila biblica condemnada.

Las cresenças medievalas cresián pas qu’existiguèsson d’òmes que se sentiguèsson atraches abitualament per d’autres òmes, mas qu’existissián de conduchas puntualas de “pecat”. E desbrembam pas la constanta preocupacion per la pèrda de semen que produsissián los contactes omosexuals, e qu’aquelas relacions podián pas aténher l’unica tòca del sèxe, qu’èra la procreacion. L’omosexualitat femenina se prepausava pas, en mostrant d’aquela manièra un masclisme tanben en aquel tèma.

Mas los puniments e l’”acceptacion”per aquel “pecat” variavan segon los païses e l’epòca, mas podián èsser dempuèi d’una simpla admonestacion o l’exili fins a l’execucion a la lenhièra o la forca o la castracion naturala. E paucs còps los nòbles o los clèrgues èran acusats d’aquel “delicte”; la majoritat dels condemnats èran de classa sociala bassa. Un dels cases mai notables foguèt lo rei Eduard II d’Anglatèrra dins lo sègle XIV, que moriguèt assassinat en èsser traversat amb una espasa per l’anus, del temps que son amant èra castrat. En qualques escasenças, las acusacions d’omosexualitat èran lançadas contra los enemics per los descreditar o aténher las siás cargas o los patrimònis.

A l’Empèri Bizantin, malgrat la granda importància de la Glèisa Crestiana Ortodoxa, foguèt pas condemnada energicament l’omosexualitat, benlèu per l’influéncia sociala e culturala de la Grècia classica, ont las practicas omosexualas èran fòrça abitualas. La primièra legislacion bizantina que parlèt del tèma, lo “Còrpus Iuris Civilis”, igualava l’omosexualitat amb l’infidelitat. Tanben s’utilizava l’acusacion d’omosexualitat coma esturment de descredit, compreses qualques cargas eclesiasticas. Lo meteis emperaire Justinian acusèt los sieus detractors, lo partit “blau” de practicar l’omosexualitat. A l’Euròpa Oriental bizantina se practicavan las “unions d’afrairament”, qu’igualavan las relacions entre dos òmes amb de matrimònis, en partejant vida e patrimòni. Aquelas unions se produsiguèron solament de manièra fòrça puntual a l’Euròpa Occidental.

A Occident, la manca d’una estructura urbana, lo domeni ont pendent l’Antiquitat s’èran difondudas las practicas omosexualas amb mai de liberat, e l’imposicion d’una societat mai bellicosa e masculina provenenta dels pòbles germanics, supausèt una ocultacion mai evidenta de l’omosexualitat, e mai que sens provocar una legislacion que puniguèsse seriosament aquelas practicas pendent los primièrs sègles medievals, a l’excepcion de l’escarni public. Trobam dins aqueles primièrs sègles medievales, fòrça recomandacions clarament orientadas cap a l’estament eclesiastic, que demòstran que que las practicas omosexualas èran fòrça abitualas dins del clergat. E dificilament los capelans podián condemnar aquela situacion dins de la populacion civila quand èra presenta dins de la Glèisa.

D’òrras persecucions

Mas en Euròpa Occidentala comencèt a cambiar la situacion a comptar del sègle XIIIen, amb l’inici de persecucions importantas. Las luchas contra los musulmans pendent las Crosadas e de movements eretics crestians provoquèron grandas condemnas contra l’omosexualitat, pr’amor qu’absurdament s’èra difonduda l’idèa que los musulmans violavan avesques e mainats e que los templièrs e d’autres grops eretics mantenián de practicas omosexualas. Una de las acusacions que provoquèt la dissolucion de l’Òrdre del Temple foguèt la siá falsa acusacion de sodomia.

Èra evident qu’aquelas acusacions cercavan la mobilizacion sociala en favor de las Crosadas e contra aqueles movements eretics que menaçavan lo monopòli religiós de la Glèisa catolica. Erètge o cresent d’una autra religion venián sinonimes de sodomitqs, e un bon crestian deviá lutar contra eles. Las practicas omosexualas metián l’òme al nivèl dels animals o dels erètges.

L’assag d’uniformizacion sociala e culturala promoguda pels poders politics pendent la Bassa Edat Mejana ataquèt de minoritats, e entre elas, los omosexuals. Mas simultanèament, e malgrat aquel aument de la repression legala e sociala, trobam que la renaissença de las vilas a l’Euròpa Occidental provoquèt una màger difusion dins lo domeni urban de l’omosexualitat, dins una societat qu’abandonava las idèas de sacrifici e peniténcia dels sègles anteriors, e preteniá gaudir mai de la vida.

Una mòstra evidenta la trobam en la literatura, amb una preséncia puntuala d’istòrias de tematica omosexuala, en de cronicas, en de tèxtes religioses e en d’òbras satiricas, fòrça mens nombrosas que las eterosexuals, mas que mòstran l’evidéncia d’una activitat omosexuala dins de la societat de la Bassa Edat Mejana.

Malgrat la condemna social e eclesiastica, qualques personatges istorics medievals mantenguèron una vida omosexuala activa, coma lo rei Ricard Còr de Leon d’Anglatèrra al sègle XIIen o los emperaires bizantins del sègle IX Miquel III e Basili I.

E anecdoticament, la repression contra l’omosexualitat cresquèt pendent los sègles posteriors a l’Edat Mejana, amb de reformas e contrareformas religiosas.