LORENZO DI MEDICI, LO MAGNIFIC

Francesc Sangar.- Nascut l’an 1449, Lorenzo di Piero di Medici representa l’epòca de maximala esplendor de la dinastia dels Medici a Florença. Lorenzo representava perfièchament aquela idèa de l’òme de la Renaissença, una personalitat completa que possedissiá d’inquietuds en fòrça domenis, coma la Politica en venent lo vertadièr governant de la vila e un excellent diplomatic, l’Art en venent un grand mecènas d’artistas e intellectuals (lo quite Lorenzo escriguèt de poèmas e tèxtes filosofics), o l’Economia, en lutant per manténer lo negòci de la Banca Medici…

Amb la siá mòrt l’an 1492, s’iniciava lo declin de la familha dels Medici e de la vila de Florença coma una de las capitalas mai influentas d’Euròpa. Foguèt nomenat de manièra drecha Lorenzo lo Magnific e foguèt un digne successor del sieu pepin Cossimo e lo sieu rèire-grand Giovanni di Medici.

Quand èra encara fòrça jove, foguèt encargat pel sieu paire Piero di Cossimo di Medici per realizar de viatges diplomatics a Roma, en representacion de la vila de Florença davant lo Papa. Las relacions entre lo Papat e la familha dels Medici èran estats constants dempuèi la mitat del sègle XIV e la Banca Medici èra la “banca de la Glèisa Catolica”. Aquela bona relacion se mantenguèt inicialament mercés al maridatge de Lorenzo amb Clarissa, que proveniá d’una de las familhas mai poderosas de Roma, los Orsini.

Gobernador de la vila

Fòrça jove (amb solament vint ans) venguèt lo governador de Florença, après la mòrt del sieu paire, e coma lors ancessors familials, cresiá que lo desvolopament economic aviá de besonh de patz dins de la vila, e amb los autres estats italians. Se las anterioras generacions avián agut lo Ducat de Milan coma rival, en aquela epòca èra lo Reialme de Nàpols, comprés dins de la Corona d’Aragon, lo principal problèma. Fin finala, après d’un brèu conflicte amb Nàpols, foguèt signat un pacte entre ambedós estats l’an 1480 qu’atenguèt una cèrta patz a la Peninsula Italiana, trincada après la mòrt de Lorenzo.

Mas dins la meteissa vila de Florença lo conflicte entre las familhas mai poderosas menaçava tanben amb la trencadura de l’estabilitat a la Toscana e la pèrda del poder dels Medici. L’afrontament dels Medici amb los Pazzi pel contraròtle de la vila aviá començat pendent la segonda mitat del sègle XIV, amb de luchas constantas e assages d’assassinat. Aquela guèrra arribèt al moment culminant quand pendent la celebracion de la Messa de Pasca a la catedrala, los Pazzi ataquèron los Medici, e moriguèt lo fraire pichon de Lorenzo, Juliano, mas tanben Francesco de Pazzi e l’arquevesque Salviati, del temps que Lorenzo atenguèt salvar la siá vida gaireben miraculosament.

La mòrt de Salviati provoquèt l’excomunicacion de Lorenzo e l’inici de problèmas amb la Glèisa Catolica, que cresquèron davant l’expansion territoriala dels Estats Pontificals pendent aquela epòca. Mas posteriorament la relacion entre los Medici e lo Papat melhorèt, e un dels sieus filhs, Giovanni, foguèt lo Papa Leon X (1513-1521) e un de los sieus nebots, Giulio, foguèt lo Papa Climent VII (1523-1534). Dos cosins en ocupant lo Papat de manièra gaireben contunha!!!

Al domeni economic la competéncia bancària e la dedicacion de Lorenzo a la politica de Florença e la Peninsula Italiana, provoquèt la pèrda de preséncia de la Banca Medici, e las sedenças de Londres, Brujas e Lion foguèron barradas. Mas Lorenzo foguèt conegut tanben coma mecènas de grands artistas coma Sandro Boticelli, Leonardo da Vinci o Michelangelo, que venguèron los grands creadors de la Segonda Renaissença, e donèron un grand prestigi a Florença. Aqueles artistas, après estudiar a la vila e començar la siá vida artistica, èran enviats a las corts europèas per contunhar amb la siá produccion. Florença veniá la prestigiosa capitala d’ont sorgissián los melhors artistas de l’epòca.

Lorenzo apiegèt tanben los cercles filosofics e intellectuals dins la vila, qu’estudièron e difondèron las teorias dels filosòfs grècs classics, coma Platon, e agrandiguèt las bibliotècas de Florença amb l’importacion de libres dempuèi l’Euròpa Orientala ocupada pels turcs otomans. Après la siá mòrt, lo sieu filh Piero venguèt lo nòu governant de Florença, mas poguèt pas manténer lo prestigi del sieu paire. Foguèt nomenat “lo malurós”.