LA REVÒLTA DELS TOCHINS (1381-1415)

Christian Andreu.- Segon l’istoriana Monique Baudouin, entre los tochins de la nauta Auvèrnhe tanben i aguèron de monges restacats amb las idèias revolucionàrias de Joan de Rocatalhada, un franciscan que prediquèt en la region d’Aurilhac entre los ans 1340 e 1344. Lo sieu discurs foguèt totalament contrari a la Glèisa e l’Estat francés e faguèt totjorn de cridas a la pauretat evangelica. Per Rocatalhada los dominicans sonque èran d’erètges de Mammon, dieu sirian de la riquesa, semblant al Diable, e complices del tron sobeiran francés. Per sauvar lo mond, solament se podián devesir los bens materials de l’umanitat entre la comunautat, e la Glèisa devia èsser governada pels monges pus paures. Val pas dire que Rocatalhada finiguèt la siá vida en una preson francesa.

Las idèias d’egalitarisme social, comunisme evangelic e lo paradís terrenal foguèron plan consideradas coma ereticas. E foguèt pr’açò que lo Duc de Berric decidiguèt far l’ataca finala. En 1383 se nomenèt a el meteis jutge e ordonèt a las vilas e vilatges del Lengadòc de pagar 800 000 francs d’aur. Sonque aital podiá l’estat francés balhar una amnistia generala.

Pendent l’estiu d’aquel an lo senescal Enguerrand d’Heudin començarà una campanha militara brutala contra los tochins. Arrestarà lo dirigent tochin Joan de la Volta, li brutlarà los pès e lo lançarà viu a un potz. En Vesenòbre encara, los tochins pòdon pas pus sortir del setge francés e se lançaràn dempuèi las muralhas del vilatge. Los tochins fugiràn vèrs las Cevenas: en Auvèrnhe la revòlta encara es granda. Los tochins causiràn ara Brugèras coma nòu capitani general de la revòlta tochina.

Mas pendent la prima de 1384 la noblesa de la region amassarà  tornarmai d’argent per bastir una nòva armada. Pèire de Brugèras serà mòrt en combat. Guilhèm García serà causit nòu cap dels tochins: cal cercar e trapar d’aliats e los tochins demandaràn la patz als angleses, que, en escambi, vòlon lo vilatge de Brodassol. Quand los tochins vòlon conquistar lo vilatge per lo donar als angleses seràn arrestats e totes mòrts. En junh d’aquel en i a la darrièra batalha demest l’armada francesa del vescomte de Polignac e los tochins occitans: Mentèira. Los caps tochins seràn, fin finala, arrestats e tanben cremats vius.

Lo començament de la repression

La repression francesa serà òrra. Mas la desfacha finala dels tochins aurà pas sonque coma causa la victòria militara de l’armada reiala. La societat occitana èra plan cambiada dempuèi la crosada. La borgesiá urbana, ara, èra amb la Corona de França. E lo pòble occitan poguèt pas luchar fins a la victòria finala sens la sieuna ajuda.

La batalha de Mentèira serà la darrièra batalha oficiala dels tochins. Pasmens, lo movement finiguèt pas encara e en julhèt de 1384 encara i a un armada de mai de 700 tochins, dirigits per Ferrabuc al Quercy que vòl conquistar Arle ( e o poirá far aumens pendent un jorn).

Pasmens, la revòlta tochina vendrà ara sonque un movement secrèt e sortirà, pauc a cha pauc, de l’istòria oficiala d’Occitània. I a divèrsas pròvas istoricas que demòstran, segons Gerard de Sède, qu’aquel movement demorariá encara (pas pus la revòlta obèrta) aumens fins a l’an 1415, car alavetz lo cavalièr del Perigòrd Joan de Chalús dintrarà en la societat secrèta dels tochins aprés la desfacha d’Azincourt.

Per ansin, la Corona de França poguèt, fin finala, tornar la patz sociala a Occitània. De revòltas occitanas contra lo rei de França ne tornariá a aver pendent la fin del sègle XVI e al long de tot lo sègle XVII, mescladas amb las guèrras de religion e mai enlà de l’edat l’edat medievala.

Foguèt ansin coma se debanèt e finiguèt la pièger revòlta sociala e nacionala occitana medievala en territòri de la Corona de França. Restacada amb aquela, la revòlta de las Jacqueries foguèt sonque una peguejada. La lucha tochina aviá demorat prèp de 25 annadas. E amb ela lo pòble occitan demostrèt, qu’aprés Montsegur la lucha èra encara finida. L’estat francés encra demorariá divèrses sègles per assimilar aquela nacion meridionala mediterranèa, brava, fièra e valenta e que voliá aver, totjorn, la darrièra paraula.