ROGIÈR I TRENCAVÈL E LOS CAVALIÈRS TEMPLIÈRS
Francesc Sangar.- Après la mòrt de Bernat Aton IV Trencavèl aperaquí l’an 1130, qu’èra estat vescomte d’Agde, d’Albi, de Besièrs, de Carcassona e de Nimes, los sieus fèus foguèron devesits entre los sieus filhs. Remembram que los senhors feudals interpretavan lors domenis coma de proprietats que podián devesir o jónher coma considerèsson mai oportun.
Rogièr I Trencavèl, ço de mai probable lo filh grand e nascut aperaquí l’an 1075, eiretèt los vescomtats d’Albi, Carcassona, e lo Rasés. Lo sieu fraire pichon Raimon eiretèt los vescomtats d’Agde e de Besièrs, e lo sieu autre fraire pichon Bernat Aton V eiretèt lo vescomtat de Nimes.
Malgrat que Rogièr I èra vassal del comte Alfons Jordan de Tolosa, aguèt de problèmas e d’afrontaments amb lo sieu senhor, per las volontats expansionistas del comte raimondin. La pretension del comte Alfons Jordan de contrarotlar lo vescomtat de Narbona èra negativa pels interèsses de la familha Trencavèl.
La sòr de Rogièr I, Ermengarda, èra la vescomtessa de Narbona, e lo supòrt frairal èra de besonh per manténer l’equilibri de la familha, mas tanben del territòri. Fin finala, Bernat de Calvet, cavalièr del meteis Rogièr I, capturèt lo comte de Tolosa l’an 1143, e coma compensacion per la siá desliurança, obliguèt Alfons Jordan a renonciar als sieus ipotetics dreches sul vescomtat de Narbona. En un prèp article desvoloparem mai aquela istòria.
Alfons Jordan partiguèt a Tèrra Santa l’an 1148 (un destin fòrça abitual en aquela epòca e qu’èra util per traire de la scèna a de personatges problematics). Malgrat los conflictes anteriors, Rogièr I deviá vassalatge als comtes raimondins. Per aquel motiu, l’an seguent Rogièr I renovèt la siá fidelitat al filh d’Alfons Jordan, lo nòu comte de Tolosa Raimon V. Rogièr I moriguèt l’an 1150.
L’influéncia dels templièrs
Maridat amb Alazaïs de Pons, se maridèt posteriorament amb Bernarda de Comenges l’an 1139, filha del comte Bernat I de Comenge, mas aguèt pas de filhs ni amb la primièra nimai amb la segonda femna, e aquela branca dels Trencavèl s‘escandilhèt. Lo sieu fraire Raimon eiretèt los sieus fèus.
Rogièr I foguèt lo primièr Trencavèl en nomentar de vicaris de la siá confisança per governar los sieus fèus e resòlvre en la siá abséncia los problèmas immediats de caractèr mai local. Una manièra de descentralizar la gestion del govèrn.
Envièt de grandas donacions a l’Òrdre del Temple, qu’èra en expansion en aquela epòca. La principala beneficiària d’aquelas donacions foguèt la comandaria templièra de Dosens, e mai se los Cavalièrs Templièrs de Brucafèl recebèron tanben una importanta donacion l’an 1133. Los Templièrs se beneficièron tanben de l’exempcion de pagaments d’impòstes, coma lo nomenat “usaticum” als fèus de Rogièr I.
Mas las relacions aguèron tanben un caractèr economic, pr’amor qu‘aquela fiscalitat nulla foguèt una compensacion per un prèst de tres mil “solids d’Urgelh” concedit pels Templièrs (coneguts per la siá riquesa malgrat lo compromís de pauresa de l’òrdre). Mas Rogièr I aviá de fèrmas cresenças religiosas e decidiguèt partir tanben a luchar contra los sarrasins pendent la Segonda Crosada.
