RAIMON Ier TRENCAVÈL: ENTRE BARCELONA E TOLOSA
Francesc Sangar.- Raimon I Trencavèl, filh de Bernat Aton IV e de Cecília de Provença, foguèt lo successor del linhatge dels Trencavèl. L’eiretatge del sieu paire foguèt repartit amb los sieus fraires Rogièr I e Bernat Aton V, cossí avèm comentat en d‘articles precedents. Al començament, l’an 1129, a la mòrt del sieu paire, Raimon I recebèt los vescomtats d’Agde e Besièrs, mas lo destin provocariá que recebèsse d’autres fèus dels sieus fraires. L’an 1150, après la mòrt del sieu fraire Rogièr I, eretèt los vescomtats d’Albi e Carcassona. Aital, lo patrimòni dels Trencavèl començava un procès de reagropament.
Cossí d’autres nòbles occitans, lo sieu govèrn foguèt marcat per las luchas, de mai en mai frequentas, entre l’Ostal d’Aragon e Barcelona e l’Ostal de Tolosa, que desiravan lo contraròtle dels territòris occitans. En divèrsas escasenças, lo meteis Raimon I s’afrontèt amb los comtes de Tolosa, coma pendent l’an 1143, quand amb d‘autres senhors, ensagèron d‘evitar la conquista de Narbona, volguda pel comte Alfons Jordan de Tolosa.
En un d’aqueles afrontaments, l’an 1153, foguèt fach presonièr e recuperèt solament la siá libertat après lo pagament de tres mil marcs d’argent. Mas Raimon I foguèt obligat a “la reconciliacion” amb l’Ostal de Tolosa, quand lo rei d’Aragon e comte de Barcelona, Alfons II, volguèt lo domeni sus la vila de Carcassona, l’an 1162. Cossí podèm veire, los Trencavèl devián manténer l’equilibri entre los dos ostals, lo d’Aragon e Barcelona, e lo de Tolosa, per manténer la sobeiranetat dels sieus fèus.
La fin del vescomte carcassonés
Justament l’an 1167, Raimon I deguèt ajudar lo sieu nebot, Bernat Aton VI, vescomte de Nimes e Agde e filh del sieu fraire Bernat Aton V, davant las pretensions del rei aragonés e comte barcelonés. Quand Raimon I e los sieus soldats èran a Besièrs, aqueles aguèron un problèma amb un comerçant de la vila, e Raimon puniguèt lo besierenc per evitar lo desplaser dels sieus soldats e que renoncièsson a contunhar. Davant aquela situacion, los abitants de Besièrs consideravan que Raimon aviá pas agut un comportament just e auciguèron lo vescomte après lo sieu retorn, lo jorn 15 d’Octòbre, quand lo Trencavèl èra a la glèisa de la Magdalena de la vila.
Dos còps se maridèt Raimon I, amb Adelaida e Saura. D’ambedoas femnas desconeissèm las siás originas. De la primièra, Adelaida, aguèt tres filhas, maridadas amb autres nòbles en seguint la politica de matrimònis que podián provocar d’alianças o de possibles futurs eiretatges qu’aumentèsson lo patrimòni dels Trencavèl, Cecília amb lo comte Rogièr Bernat I de Fois, Beatritz amb lo futur comte Raimon VI de Tolosa (e mai que lo matrimòni foguèt anullat posteriorament) e Adelaïda amb lo vescomte Sicard V de Lautrèc.
De la siá segonda femna aguèt los sieus filhs Rogièr II, lo successor del linhatge dels Trencavèl e Raimon. Rogièr II “vengèt” la mòrt del sieu paire l’an seguent en punint los abitants de Besièrs amb l’ajuda del rei aragonés e comte de Barcelona Alfons II.
Pendent lo sieu govèrn, Raimon I acceptèt (mas sens entosiasme) que a las vilas dels sieus fèus, foguèsson constituits de “consolats” que governavan las vilas, e que supausavan abitualament un fren a las intencions de govèrn dels meteisses senhors. Aqueles consolats podián èsser formats de nòbles e per comerçants, totjorn familhas ricas de la vila.
