DE MALAISIDAS ALIANÇAS

Francesc Sangar.- En capítols anteriors avèm descrich la malaisida situacion dels Trencavèl, dins un complèx equilibri entre las doas poténcias vesinas; lo Comtat de Tolosa e lo Comtat de Barcelona. E amb una Glèisa Catolica que dobtava de la fidelitat dels Trencavèl, en veire la normalitat de la propagacion de la dissidéncia catara.

Pendent lo sètge de Besièrs, Rogièr II recebèt l’ajuda del rei Alfons d’Aragon e Barcelona, mas lo meteis Rogièr II maridèt amb Adelaïda, la filha del comte Raimon V de Tolosa. Mas vos explicarem dos exemples mai d’aquela telaranha de vassalatges e de complicitats politicas jol mandat del vescomte Rogièr II.

Lo Trencavèl establiguèt una aliança amb la vescomtessa Ermengarda de Narbona l’an 1171. Aquel pache foguèt invocat sièis ans après, amb la collaboracion del Senhor Guilhèm de Montpelhièr, davant la volontat del comte tolosan de conquistar Narbona e los sieus domenis. Aquò provoquèt un nòu cambiament dins las relacions dels fèus occitans. Rogièr II anullèt las relacions amb l’Ostal de Tolosa, e declarèt obertament lo sieu vassalatge al comte barcelonés. Aquela declaracion podiá provocar una guèrra dubèrta amb lo comtat tolosenc.

Mas lo scenari religiós començava tanben a influir. Al Tresen Concili del Lateran celebrat a Roma pendent lo mes de Març de 1179, dins del Canon 27 èra recomandada una Crosada contra los Catars e èran excomunicats los valdeses; doas eretgias temudas per la Glèisa Catolica. L’Ostal de Tolosa aviá demandat al concili d‘ajuda per luchar contra los “eretges”, del temps que l’Ostal dels Trencavèl permetiá la liura difusion de las siás idèas.

Una escasença istorica

Benlèu Rogièr II començava a preparar lo camin per demandar en un futur d‘ajuda a l’Ostal de Barcelona davant possiblas menaças per aquel afar? E los reis aragoneses e comtes barceloneses vesián una granda escasença per far créisser los sieus domenis per tèrras occitanas, se los Trencavèl venián lors vassals ?

La relacion amb la Glèisa Catolica èra complèxa ar Rogièr II èra estat excomunicat dos còps; lo primièr per aver empresonat l’avesque Gerard d’Albi, per una discussion sus de tèrras senhoralas, e la segonda l’an 1179, per la siá resisténcia en l’aplicacion del mencionat canon 27 del Concili del Lateran.

Un autre exemple d’aqueles complèxes equilibris se produsiguèt pendent la lucha entre lo rei Alfons e l’Ostal de Tolosa pel domeni de Provença. Rogièr II sostenguèt al rei aragonés e barcelonés. Apiegèt tanben lo rei Alfons pendent un nòu assag de conquista crestiana a Valéncia e lo Trencavèl declarèt lo filh d’Alfons, tanben nomenat Alfons, coma lo sieu eretièr se la siá femna Adelaïda li donava solament e filhas (succediguèt pas aital pr’amor qu‘aguèron un filh, lo futur Raimon Rogièr Trencavèl). Totes aqueles actes demòstran que l’equilibri èra orientat inicialament cap a l’aliança aragonesa e barcelonesa.

Mas aquela relacion èra tanben fòrça tibada. L’an 1188, lo meteis rei Alfons ensagèt de conquistar los fèus dels Trencavèl, mas Rogièr II contunhèt d’èsser senhor dels sieus domenis e atenguèt que lo sieu filh Raimon Rogièr foguèsse reconegut lo sieu unic eretièr.