L’ERETICA GUILHÈMA
Francesc Sangar.- Amb l’aparicion d‘eretgias medievalas, fòrça femnas trobèron un camin ont poder desvolopar las siás idèas que contrastavan amb lo misoginisme e lo patriarcat qu‘a l’epòca medievala s‘era establida en Euròpa. Davant una Glèisa catolica que condemnava la femna coma pecairitz per l’exemple biblic d’Eva, aquelas eretgias ofrissián a la femnas una cèrta egalitat e la possibilitat de desvolopar la pròpria opinion sus afars morals e teologics.
Un exemple es Guilhèma, nascuda a Boèmia e que prediquèt pendent vint ans a la vila italiana de Milan, (entre los ans 1262 e 1282) la teoria de las tres edats, la del Paire, la del Filh e la de l’Esperit Sant. Aquela teoria dividissiá l’istòria de l’Umanitat en aquelas tres estapas, basadas en l’importància de caduna de las personas de la Santissima Trinitat. Mas solament la darrièra estapa, la de l’Esperit Sant, seriá una vertadièra epòca d’amor per l‘òme, perque la segonda e la tresena persona, lo Filh e l’Esperit Sant, se jonherián e amb elas, totes los òmes e las femnas.
Contrari al dogma catolic
Aquela teoria contrastava plan amb las explicacions sus la fin de l’Umanitat que defendiá la Glèisa Catolica, e amb los dògmas sus la Santissima Trinitat. Lo puniment de Guilhèma arribèt dètz-e-uèch ans après la siá mòrt. Foguèt declarada colpabla d’eretgia, e lo sieu còrs foguèt desepeli e cremat en un lenhièr publicament. Los sieus afpgats la consideravan coma una sòrta d’encarnacion femenina de l’Esperit Sant. Segon qualques estudis proveniá de la nauta aristocràcia boèmia (benlèu filha del rei boèmi Ottokar), e possedissiá un bon nivèl d’estudis, una situacion malastrosament pas abituala entre las femnas de l’epòca.
Malgrat que Guilhèma aviá pas pretengut crear cap de comunitat religiosa separada o eretica, los sieus afogats creèron lo grop dels “guilhemistas”, que contunhèt predicant las idèas de lor mèstra defunta. Criticavan dobertament la Glèisa Catolica e defendián una glèisa coma la descricha als primièrs tempses del Cristianisme, sens d‘ierarquias, e amb una granda preséncia de las femnas en las decisions comunitàrias.
La comunitat èra dirigida per Maifreda da Pirovano, que realizava de foncions sacerdotalas, e que foguèt jutjada per la Santa Inquisicion. Malgrat las acusacions e l’escassença de morir tanben cremada al lenhièr, Maifreda contunhèt oficiant de messas, vestida coma un sacerdòt. Fin finala, foguèt executada l’an 1300.
La Glèisa catolica enebiguèt la difusion de las idèas de Guilhèma e las siás imatges. Qualques seguidors veneravan tanben lor mèstra coma una santa. Mas lo sieu culte se mantenguèt a qualqu‘unas comarcas del nòrd de la Peninsula Italiana pendent tot lo sègle XIVen. Fòrça estudioses an vist la vida e l’òbra de Guilhèma coma un assag feminista dins la Glèisa e lo cristianisme, que foguèt rapidament suprimit coma eretic.
