VINT-E-QUATRE ORAS D’UN MONJE
Francesc Sangar.- La vida a las comunautats religiosas medievalas èra regulada per d’oracions. Cada jorn los monges pregavan uèch còps, segon comandava lo Psalm 119 de la Bíblia que remembra “Me lèvi pendent la nuèch per te donar mercés e sèt còps al jorn te vanti pels tieus jutjaments justes”. E en seguint lo famós lèma “Ora et labora”, las ocupacions quotidianas èran despartidas entre las desparièras oras de pregar.
Las campanas avertissián los monges de las oras d’oracion, dempuèi abans de sortir lo soleu, a l’entorn de doas oras de la nuèch, amb la primièra oracion, los “maitines” fins la darrièra, abans de dormir a l’entorn de uèch oras del ser, las “completas” o “nocturnas”. En somant las uèch oracions, los monges podián pregar sièis oras jornalièras aperaquí.
Mas analisam aquelas ocupacions jornalièras. Pels monges, lo trabalh èra tanben una manièra de s’aprochar a Dieu e la tòca de l’autosufiséncia del monastèri una obligacion per dependre pas del mond exterior, e manténer lo minim contacte que poguèsse troblar la rotina. Cada monge aviá assignat cèrt trabalh, segon las siás aptitudes.
Lo mestièr del camp
Lo mestièr dels camps èra una ocupacion qu’aviá de besonh fòrça mans, e los monges avián renonciat a aver de servents que trabalhèsson lors tèrras dirèctas. Justament, aquela dedicacion foguèt fòrça utila per qué desvolopèsson de coneissenças fòrça amplas en lo domeni de l’agricultura.. Pensam qu’als monastèris se fabricavan d’excellentes vins, mas tanben l’estudi de las èrbas atenguèt un grand desvolopament.
E per aténher d’èsser autosufisents cossí avèm comentat abans, fòrça monges venián de fustièrs, de mètges, de cosinièrs … Vertadièirament, èra un mond desseparat.
E l’autre grand mestièr èra la lectura de la Bíblia e d’autres tèxtes de tematica religiosa escriches pels nomenats Paires de la Glèisa o las nòrmas de la comunautat, la “Règla” de l’òrdre. Los monges podián legir individualament dins las siás cambras o als jardins del clastre pendnet los moments liures, o de manièra comunautària a la glèisa e pendent los repaises. Justament, a l’ora de manjar, los monges devián demostrar la siá austeritat. La preséncia de carn deviá èsser redusida, e la dièta deviá èsser compausada sustot per de vegetals, de frucha,… perquá existissiá la cresença que l’ingestion de carn podiá fai mai aisda la tendéncia al pecat. Los dos repaises se situavan abans del miègjorn e al començament del ser, e mentre los monges manjavan, un legissiá los tèxtes religioses.
Un dels mestièrs mai coneguts èra a l’”scriptorium”, ont qualcunes monges mai cultes, se consacravan a de copiar e a conservar qualcunes tèxtes ancians. Sens aquel trabalh, fòrça libres de l’Antiquitat serián estats perduts per totjorn. L’unica manièra de far una còpia d’un libre èra justament lo copiar manualament, e dins lo nòu exemplar lo monge incorporava totjorn qualcun diboish per d’illustrar, que podiá far d’aquela còpia una òbra d’art.
E mai se existissián qualcunas oras de repaus pendent lo jorn, los monges anavan a dormir a lors cambras partejadas pas gaire après uèch orasdel ser, après la darrièra oracion jornalièra.
