FREDERIC II E LAS RELIGIONS
Francesc Sangar.- Pendent l’Edat Medievala la diversitat religiosa qu’existissiá en Euròpa e al Mediterranèu provocava de relacions que cambiavan constantament. De crestians de catolics, d‘ortodoxes, de josieus, de musulmans, de dissidéncias crestianas… amb epòcas de patz, epòcas d’afrontaments… Un dels monarcas que nos pòt mostrar aquela diversitat es l’emperaire Frederic II del Sant Empèri Roman Germanic.
Vertadièrament, Frederic aguèt mai d’un problèma important amb la Glèisa crestiana Catolica. L’an 1239 foguèt excomunicat per l’acusacion d’aver comentat que Moïses e Jèsus èran de messorguièrs. Malgrat que segurament l’emperaire aviá pas prononciadas jamai aquelas paraulas, aquela tension demòstra aquela marrida relacion amb la ierarquia catolica. Pendent lo sieu reinatge, l’emperaire Frederic foguèt excomunicat tres còps, e pendent una escasença lo Papa Innocenci IVen pretenguèt que foguèsse expulsat del tròn germanic.
De problèmas amb la Gléisa totjorn
E aqueles meteisses afrontaments entre Frederic II e la Glèisa s’aumentèron quand l’emperaire germanic mostrèt un grand interès per conéisser los movements de renaissença esperitala qu’apareissián en l’Euròpa crestiana, coma per exemple l’Òrdre dels Franciscans, qu’èran fòrça critics amb l’organizacion e lo foncionament de la Glèisa, e que podián èsser declarats eretics en quin moment que siá.
S’analisam mas aquela relacion tan malaisida podèm observar coma sèm vertadièrament davant la tipica lucha de poder. Lo Papat e l’emperaire desiravan lo contraròtle del nòrd de la Peninsula Italiana, e aquelas baralhas religiosas èran lo scenari ont èra desvolopat lo conflicte politic.
Pendent lo sieu govèrn, Frederic tractèt totjorn amb fòrça respècte los musulmans e los josieus dins dels sieus reialmes. Qualques istorians opinan qu’aquela circonstància foguèt provocada per aver viscut la siá mainadesa a la vila de Palèrme, dins l’illa de Sicília, ont existissiá una importanta tralha de la civilizacion musulmana, e fòrça pròcha tanben al nòrd d’Africa.
Aquela tolerància aguèt coma un dels sieus exemples las convèrsas teologicas que manteniá l’emperaire amb lors vassals, josieus e musulmans. Amb eles parlava tranquillament de diferéncias religiosas, mas tanben de tèmas scientifics, pr’amor qu‘èra coneisseire que, sustot los aràbis, avián una coneissença scientifica pus nauta que tota l’Euròpa crestiana.
La siá correspondéncia amb savis musulmans èra fòrça interessanta pel sieu contengut, e el meteis legissiá de libres aràbis e aviá un evident interès per las novetats culturalas dels vesins del sud. Un exemple que demòstra aquela curiositat es lo sieu libre consacrat a l’ensenhament de falcons, “De arte venandi cum avibus” fòrça inspirat en de coneissenças qu’existissián dins lo mond musulman sus aquel tèma.
La correspondéncia amb de sultans del nòrd d’Africa, sustot d’Egipte e Tunisia, èra constanta, e se produsiguèron d’escambis coma presents d’animals sauvatges entre las monarquias. Mas pas totjorn la relacion foguèt tan amistosa. L’emperaire Frederic expulsèt totes los musulmans de l’illa de Sicília e foguèron menats a Lucera. Foguèt una epòca malaisida de relacions interculturalas, ont la religion e la politica èran dificilas de desseparar.
