LA VIDA DEL TROBADOR AZEMAR “LO NEGRE”
Francesc sangar.- Los trobadors son estats estudiats per fòrça intellectuals, mas fòrça d’aqueles poètas son desconeguts per la majoritat del public interessat. Azemar “lo Negre” es un d’eles. Aquel trobador albigòt nasquèt a l’entorn de l’an 1190 a Castelbèl d’Albi, e la siá maximala creativitat coincidiguèt amb l’epòca de la Crosada contra los Albigeses, entre los ans 1210 e 1217. Ongan aquel pòble de Castelbèl d’Albi aperten a la meteissa municipalitat d’Albi, mas pendent la fin del sègle XII èra un nuclèu desseparat de la capitala de l’Albigés.
Desconeissèm quinas èran las siás originas familialas, ni tanpauc d’ont proveniá lo nom d'”Azemar”, fòrça abitual alavetz a las tèrras occitanas. Probablament lo pseudonim de “Lo Negre” èra ligat a una pèl de tonalitats escuras (o benlèu los pels).
Un trobador plan educat
Segon l’informacion que nos ofrís la siá “Vida”, (una sòrta de biografia que acompanhavan los cançonièrs), èra un òme educat, amb una manièra fòrça eleganta de parlar e que sabiá cossí èra lo comportament dins las corts aristocraticas de l’epòca: èra aquò que se nomenava un “cortés om”. Desconeissèm tanben se recebèt de classas de qualque mèstre o de qualque autre trobador, mas coneissiá plan las tecnicas dels creadors mai coneguts.
Aquel comportament provoquèt que gaudiguèsse de las simpatias de fòrça nòbles occitans, coma lo comte Raimon VIen de Tolosa o del meteis rei Pèire (“lo Catolic”) d’Aragon e Comte de Barcelona, que porgiguèron segurament de proteccion a Azemar, e lo comte tolosan qualqu‘una proprietat.
L’abséncia d’informacions obliga a dedusir mai de detalhs de la siá vida, mejançant la siá òbra dirèctament. Creèt quatre cansons, que cossí èra abitual recebon coma nòm lo sieu primièr vèrs
“Era⋅m don Dieus que repaire”, “Era⋅m vai mieills qe non sol”, “De solaz e de chanzos” i “Ja d’ogan pel temps florit”
Sustot la segonda nos permet trobar d’informacions biograficas. La primièra còpia d’aquela canso foguèt enviada al prince Ferrand de Castelha, Aquò permet dedusir qu’Azemar aviá viscut un temps en la cort castelhana d’Anfós VIIIn e i manteniá de bonas relacions.
La segonda còpia de la canso foguèt enviada a una dama nomenada Felipa, probablament la femna d’Ademar II de Peitieus, Comte del Valentinés e de Dia. En una documentacion notarial de crompa de proprietats realizadas per aquel nòble, apareis coma testimòni lo nom d’Azemar en latin. Probablament Felipa èra la “domna” maridada inspirairitz de las poesias del trobador. Lo nòble Ademar IInd èra tanben aliat del comte Raimon de Tolosa.
Existís tanben una autra conservada solament parcialament, “Si faz bona canson” e una autra, “Miraval tenson grazida” amb la collaboracion del cavalièr e senhor Raimon de Miraval.
Après la finalizacion de la primièra part de la Crosada contra los Catars, dempuèi l’an 1217 e la progressiva decadéncia del comtat de Tolosa e de la siá noblesa, desconeissèm lo destin del trobador Azemar “lo Negre”. Qualqu‘unes estudis prepausan una fin als reialmes ispanics, mas dispausam pas de mai d‘òbras dempuèi aquela data, amb una possibla defuncion a l’entorn de l’an 1230.
