L’ARMADA DE LA CROSADA CONTRA LOS ALBIGESES (I)
Francesc Sangar.- Èra pas la primièra Crosada convocada, mas èra la primièra de crestians contra d’autres crestians, e que se desvolopava en territòri de l’Euròpa occidentala. La circonstància que los enemics foguèssen crestians, empediguèt que los cavalièrs templièrs, un dels mai importants òrdres militars de l’epòca, intervenguèsson en la lucha, perque lors ideals los empedissián prene las armas contra d’autres crestians, encara que foguèssen estats declarats “d’erètges”.
Los beneficis pels participants èran semblables als d’autras crosadas anterioras al Pròche Orient. La Glèisa Catolica perdonava los pecats, prometiá lo Paradís a la mòrt, se produsissiá la paralizacion del pagament dels deutes e credits e se repartiriá lo patrimòni dels erètges. Aqueles crosats qu’aguèsson promés anar a Tèrra Santa, podián cambiar lors promesas per aquela autra Crosada
Mas en aquela escasença, los crosats devián pas viatjar de milièrs de quilomètres, en traversant la mar e lo desèrt, perque se produsiriá a la meteissa Euròpa, a pas gaire setmanas de viatge, e amb una climatologia fòrça mai favorabla. Devèm pensar qu’a las Crosadas a Tèrra Santa, fòrça combatents morissián pel camin pels longs viatges, la manca de neuridura, la climatologia extrèma o los atacs enemics abans d’arribar a lor destin.
Una armada de milièrs
Mas qui integrava l’armada de la Crosada contra los Albigeses? Las chifras càmbian segon las fonts, e son entre vint mila e cinquanta mila. Guilhèm de Tudela, autor navarrenc de la primièra “Canson de la Crosada”, explica que “i aviá vint mil cavalièrs armats de tota sòrta e mai de dos cents mila abitants de vilatges e de paisans, sens comptar los capelans e los abitants de las vilas.”.
Sabèm uèi que la chifra èra fòrça inferiora, encara que l’apèl del Papa Innocenci III obtenguèt fòrça adesions. En aquela epòca, èra impossible mobilizar un contingent tan nombrós. Malgrat que se pòt dobtar de la quantitat, la descripcion de Guilhèm de Tudela ajuda a conéisser la siá composicion.
Devèm pensar qu’en aquel periòde existissián pas armadas organizadas, coma aprés. Solament los monarcas e los senhors feudals dispausavan de pichons contingents professionals, Quan començava una guèrra, l’armada creissiá amb las òsts, nòvas agropacions de cavalièrs e vassals mobilizats pontualament.
La maximala autoritat religiosa de la Crosada contra los Albigeses foguèt Arnaud Almaric de Citeaux, de l’òrdre del Cister e nomenat dirèctament pel Papa. Innocenci III auriá preferit que foguèsse lo meteis rei de França qui dirigiguèsse las operacions, mas de divèrses motius estrategics mantenguèron al començament lo monarca francés defòra de l’operativa.
Lo rei francés luchava al nòrd contra Anglatèrra e podiá pas dobrir una segonda linha de batalha al sud. Aquela actitud iniciala del rei francés se deuriá tambén segurament per la tòca de ganhar de temps e daissar clar al Papa que l’iniciativa militara seriá reiala e pas papala. E que los beneficis economics e territorials que s’atenguèsson, serián per la monarquia. D’autres istorians creson que benlèu los ligams familials entre lo monarca francés e lo comte de Tolosa (èran de cosins) arrestèt lo rei. O esperava benlèu veire cossí evolucionavan los eveniments. Degun podiá pas assegurar lo resultat d’aquela crosada. Malgrat aquela actitud, lo monarca francés enebiguèt pas als sieus nòbles anar a la Crosada. E dempuèi lo mes d’Agost de 1209, foguèt Simon de Montfort la maximala autoritat militara.
