LO SÈTGE DE BÈUCAIRE (1216)
Christian Andreu.- Lo sètge de Bèucaire de 1216 foguèt un dels episòdis militars mai importants de la crosada dels catars. Senhalèt l’ofensiva tolosana e camvièt lo cors de la crosada en favor dels occitans. E, aprés la victòria occitana Monfòrt poguèt pas pus luchar plan coma abans contra los occitans.
Quand s’acabèt lo quatren concili de Latran, lo 14 de decembre de 1215, la Glèisa aviá punit plan lo comte Ramon VI de Tolosa en li raubar los sieus territòris. La màger part de las possessions de Ramon (comtats de Tolosa, Agenés, Roergue, Carcin e Lodeva) èra estada balhada a Simon IV de Montfòrt mentre que lo marquesat de Provença èra destinat al filh del comte, Ramon VII de Tolosa
A la conquista de Provença
Aprèp qualques meses, Simon de Montfort se’n tornèt en França e se dirigiguèt vèrs París per far d’omenatge de las sieunas nòvas tèrras a Felip II August, rei de França. Ramon VI s’èra refugiat a Genoa, amb lo sieu filh e decidiguèron de tornar conquistar lo marquesat de Provença. Desbarquèron a Marselha pr’amor que la populacion voliá luchar contra l’avesque de la vila.
Quand lo papa Innocent III causiguèt raubar totas las sieunas tèrras a Ramon VI, aviá pas mençonat la ciutat de Bèucaire. En 1215, l’archevesque l’aviá contrarotlada per ajudar a Simon de Montfòrt, que i daissèt una garnison. Coma èra pas estada mençonada a la senténcia papala, Simon de Montfòrt la considerava sieuna. Bèucaire èra, d’efièch, una vila plan importanta estrategicament .
Acompanhat d’una armada de provençals, Ramon VII se n’anèt a la fin del mes de mai de 1216 a Bèucaire, ont los abitants li dobriguèron las pòrtas de la vila. La garnison de Monfòrt s’amaguèt dins lo castèl e lèu foguèron assetjats. Pasmens, poguèt enviar un messatgièr per demanar d’ajuda a Monfòrt.
Aprés Murèth, Simon de Monfòrt èra tornat a Tolosa acompanhat del legat papal Pèire de Benevento, a mai del prince Loís, filh de Felip Agust de França. En novembre de 1215 lo quatren Concili Latran reconeguèt Montfort coma comte de Tolosa e Raimond VI de Tolosa foguèt raubat de totes los sieus titòls e tèrras.
En març de 1216, Raimond lo Vielh de Tolosa se n’anèt amb lo sieu filh, Raimond VII, a Marselha. Èran pas segurs de la reaccion dels abitants de la vila e demorèron en un castèl que i aviá en defòra de la vila. Pasmens, los marselheses, aprés conéisser que los comtes èran ailà, demanèron lèu la sieuna dintrada a la vila a confirmèron que volián pas res dels franceses.
Los abitants d’Avinhon demanèron als comtes de governar la vila e pare e filh i anèron a recebèron l’amistat de totes. Ja dins la vila totes los abitants cridavan “Tolosa” e “Dieu es amb nosautres”. Puèi en un acte public confirmèron que li balharián d’argent e d’òmes e que lucharián amb el fins a la mòrt.
Puèi foguèt decidit que lo vielh comte tornariá a Catalonha a demanar mai d’ajuda als catalans, mai que mai al comtat de Palhars -. Lo comte vielh viatgèt en secret per provocar pas de problèmas internacionals als catalans e tanben per empedir que los franceses descobriguèssen que volián aufrir de resisténcia.
Ramon VII, lo filh, demorèt en tot organizar lo marquesat de Provença e tanben per crear una armada. I participèron de nòbles coma Gui de Cavalhon, Ademar de Peitieus, Eleazar d’Usés, Ponç de Mondragon, Bertran Porcelet e Ponç de Sant Just.
Quora los abitants de Bèucaire aufriguèron la sieuna vila a Raimond VII, calguèt actuar lèu: aver aquela vila voliá dire aver lo pas del Ròse. E pr’açò i anèt amb l’armada. Un còp ailà, los abitants li dobriguèron las pòrtas de la vila. Los crosats assagèron de sortir del castèl en tot cridar “Monfòrt”, mas poguèron pas res far e tornèron lèu al castèl. E comencèt lo sètge del meteis.
Aprés conéisser aquel prètzfach, lo filh e frair de Simon de Monfòrt amassèron una armada per assetjar Bèucaire. Lo 4 de junh conquistèron lo castèl de Bèlagarda, e contunhèron vèrs Bèucaire. La tòca èra aufrir batalha, mas Raimond VII demorèt barrat dins la vila. Los crosats se’n tornèron a Bèlagarda per esperar l’arribada de Monfòrt, qu’arribariá lo 6 de junh per atacar Bèucaire.
Lo sètge de Bèucaire
Simon de Monfòrt causiguèt assetjar Bèucaire. Dins, Raimond VII assetjava lo castèl crosat. Mas Raimond VII aviá de la siá part lo Ròse, per ont arribavan sovent d’armas e de noiridura. Monfòrt, per contra, deviá recebre de provisions a travèrs de Nimes e Sant Gil. Creèt d’expedicions plan caras per recebre d’armas e noiridura. Dins, i fautava pas res, nimai de vin.
Lèu las atacas al castèl de Bèucaire venguèron mai comunas e dins los crosats patissián per fauta de noiridura. Lèu quilhèron la bandièra negra per demanar d’ajuda rapida. En defòra los franceses comencèron a trincar la muralha de la vila. Mas poguèron pas desfachar los occitans.
Divèrsas atacas crosadas foguèron arrestadas e Raimond VIII recebèt encara mai d’ajuda militara exteriora del comtat catalan de Provença. La lucha venguèt feroça. Los nafrats èran lèu aucits e lo temps contunhèt en tot passar. Dins del castèl tornèron a demanar d’ajuda, mas Monfòrt poguèt pas dintrar a la vila. E los crosats comencèron a demanar de se n’anar al Languedòc.
Lo 15 d’agost de 1216 lo castèl crosat de la vila de Bèucaire demorava encara en de mans francesas e la vila contunhava en tot èsser asetjada per Monfòrt, qu’envièt a Dragonet de Mondragon, per negociar una trèva. E al còp premaniguèt una nòva ataca.
Cent cavalièrs crosats s’amaguèron prèp de la vila, dins una bastida pròcha per assajar de obrir las pòrtas de Bèucaire. L’ataca comencèt a primièra ora del matin mas los cavalièrs poguèron pas obrir las pòrtas de la vila.
Gui de Montfort confirmèt que Raimond VI aviá crosat los Pirenèus amb una armada e que caliá abandonar lo setge de Bèucaire car Tolosa podiá èsser conquistada. Monfòrt aufriguèt a Raimond VII lo marquesat de Provença, Avinhon, Tarascon, Bèucaire e lo castèl se dubrissiá pòrtas. Mas lo comte tolosan aufriguèt sonque la vida als òmes que i aviá dins lo castèl de Bèucaire e pro. Monfòrt acceptèt. Recebèt los crosats del castèl e fugiguèt de la region.
La victòria morala occitana foguèt granda. Los nòbles occitans començavan a pérdre la paur e malgrat qu’entre mai e setembre de 1217 Monfòrt conquistèt tornamai d’autras vilas occitanas, demorèt amb pas gaire d’argent. En 1217 aprés ganhar la batalha de Salvetat amb una armada catalana (palharesa) e occitana, Raimond VI arribèt a Tolosa e la conquistèt.
Lo sètge crosat arribèt lèu, e pendent lo meteis se debanèt la mòrt del meteis Monfòrt. D’occitans e de crosats signèron una trèva en 1223. E en 1224 totes los nòbles occitans tornavan a governar las sieunas vilas coma abans de la crosada.
