LA BATALHA D’ASCALON (1153)

Francesc Sangar.- Las Crosadas protagonizèron la politica europèa e mediterranèa pendent dos sègles. En qualques moments los crestians atenguèron de triomfes e en autras epòcas (sustot durant la fin) los musulmans atenguèron impausar lo sieu domeni. La darrièra victòria crestiana destacada foguèt la conquista de la vila d’Ascalon, situada a la còsta sud, fòrça près d’Egipte e que possedissiá un pòrt comercial de granda importància. Se podiá gaireben definir Ascalon coma la darrièra granda vila abans d’arribar a Egipte.

Foguèt conquistada l’an 1153 après sèt meses de sètge. Fins aquel moment, Ascalon èra estada jos la sobeiranetat dels califas egipcians de la dinastia dels Fatimidas. L’an 1099 s’aviá produsit un primièr assag de conquistar Ascalon, e mai se los cavalièrs croats avián ganhat la batalha, avián pas pogut conquistar la vila pr’amor que dispausavan pas de sufisents soldats per efectuar l’aucupacion. Per evitar un autre atac crestian, los musulmans avián refortilhat lo perimètre d’Ascalon amb cinquanta tres tors!!!

Lo sètge comencèt lo jorn 25 de genièr, quand l’armada de Jerusalèm, dirigida pel rei Baudoïn III arribèt a las pòrtas de la vila, qu’èra configurada en la siá estructura coma un mièg cercle. Acompanhavan al monarca membres dels òrdres militars del Temple e de l’Espital, qualques òmes rics del reialme de Jerusalèm e fòrça nautas personalitats religiosas crestianas del Prèp Orient, coma lo Patriarca de Jerusalèm, los arquevesques de Tir, Caesarea e Nazaret e los avesques de Betlèm e Acre. La preséncia de grandas e d’importantas personalitats demòstran l’importància qu’aviá la conquista d’Ascalon per manténer lo contraròtle sul territòri.

Las tropas crosadas foguèron refortilhadas amb l’arribada per mar de vint vaissèls plaçats davant las còstas d’Ascalon, mas èran pas plenas de soldats: èran de pelegrins que volián tanben ajudar religiosament als soldats crestians. Mas a la mar se trobèron pas liures. Los califas fatimidas envièron tanben setanta vaissèls per defendre la vila, car los musulmans vesián impossible ajudar amb renfortiments terrèstres. A nivèl marin los musulmans possedissián la superioritat, mas a nivèl terrèstre los crestians ganhavan. Aquel avantatgi crestian èra aumentat amb armas fòrça potentas coma una tor de fusta que superava en nautor las meteissas muralhas d’Ascalon.

Segon dison las cronicas, a mitat del mes d’Agost, l’atac definitiu comencèt quand los musulmans atenguèron poder cremar aquela gigantesca tor, mas en quèir, desroquèt un fragment de la muralha de la vila. Alavetz quaranta cavalièrs templièrs, dirigits per Bernard de Tremelay, qu’èran dins la zòna de la muralha desrocada, decidiguèron atacar e avançar las siás posicions. Qualques opinions considèran que, per coratge, d’autras pr’amor qu’en tot èsser los primièrs en atacar poirián prene mai sautèri, e d’autras car volián que tota la Cristiandat sabèsse que la conquista d’Ascalon èra estada atenguda solament per d’accions dels Templièrs.

Mas aquel primièr atac acabèt amb la mòrt de totes aqueles cavalièrs templièrs, e los musulmans aprofechèron per reparar lo tròç destrusit de la muralha. Los còrpses dels cavalièrs templièrs, sens caps, foguèron expausats a las muralhas perque los crestians pensèsson que se contunhavan l’atac podián acabar d’aquela manièra. Los caps foguèron enviats coma present als califas egipcians.

L’ataca generala

Mas los crestians se rendèron pas, e lo jorn 19 d’Agost comencèron l’ataca general, amb e pompas lançadas a l’interiora d’Ascalon de manièra massiva. Fin finala los musulmans se rendèron e dins de las condicions de rendicion atenguèron que los abitants de la vila poguèsson partir amb las siás apertenenças a d’autres luòcs.

Amalaric, fraire del rei Baudoïn III de Jerusalem e comte de Jaffa, venguèt lo nòu senhor d’Ascalon (amb obediéncia e vassalhatge a son fraire) e inicièt un procès de supression del legat musulman e la siá substitucion per la religion crestiana. Coma exemple, la granda mesquita de la vila foguèt convertida en una catedrala consacrada a Sant Pau.

La vila foguèt jos sobeiranetat crestiana fins l’an 1187, e venguèt una de las sedenças d’un dels òrdres militars principals, los Espitalièrs (autras sieus de l’òrdre èran Jerusalèm, Acre, Gaza o lo Mont Tabor), Fin finala, lo general musulman Saladin recuperèt la vila, coma resultat de la siá victòria contra los crestians pendent la batalha d’Hattin l’an 1186. Quand comencèt la Tresena Crosada lo quite Saladin comandèt la destruccion de la vila per evitar que tornèsse a èsser conquistada pels crestians.